Şeker portakalı,Güneşi uyandıralım ve son olarakta Delifişek kitabında cıktı karşımıza "ZeZe"
Zezeyi tanıdıktan sonra,sevmenin,gülümsemenin,özellikle bunları çocuklara yansıtmanın ne kadar önemli ve güzel olduğunu anladım... Zeze günün birinde acıyı keşfeden bir çocuk, hemde çok erken keşfeden bir çocuk...
Şeker portakalı kitabında(1.kitap) Çocuk Zeze'yi tanıdım ve çok sevdim hatta yüreğimde ona yer açtım,onun o küçük saf ve temiz yüreği hep böyle kaldin diye dua bile ettimSevgiye aç bi çocuk zeze...
Güneşi Uyandiralim kitabında (2.kitap) Zeze'nin biraz büyümüş haliyle tanıştım yüreğindeki güzelliği hala aynıydı,sevgisiz kalmis dünyasına hayali arkadaşlar sığdırmıstı,sevgisizligine kılıf arıyordu,hatta bi nevi bununla savaşıyordu...
Delifişek kitabında (3.kitap) ise bambaşka bir Zeze çıktı karşıma,sevgisiz büyumenin en büyük zararını gördüm, Kaybolmus bir Zeze, Yüregindeki güzelliği,saflığı hala koruyor belki ama saklayan bir Zeze,
Zeze' nin çocukluğundan beri kendince hayalinde yarattığı sevgi dolu bir arkadasi yoktu,
Hatta hepimizin yaptığı bir şeyi yapıyordu artik zeze "hatasini kabul etmemek için suçu Şeytana atıyordu" "Birazcık sevecenlik delikanlılık çağında onu kurtarabilirdi"
.
Zeze'nin hikayesi bir hikayeden fazlasıydı,ögretici yönü ağırdı...
