Bu kadar küçük ve net bir hedefe hayatın bütün amacıymış gibi yönelmem ben’i basit hatlarla şekillendiriyor. Bütün hatıralarım ve aşklarım kıymetten düşüyor.
Ve o zaman bir kere daha ve daha iyi anlıyorum: kendisine bir keramet göster denen velînin,
-“peki, göstereyim” deyip ayağa kalkmasını ve,
-“işte! yürüyorum” demesini.