Ruhu Gezgin
@Ruhu_gezgin
Bana bi şiir.
2 okur puanı
Ocak 2023 tarihinde katıldı
Körlük
Ne kadar zamandır okuduğumu unuttum, o derece. Ama koştura koştura okumaktansa sindire sindire ilerlemem gerekiyordu sanırım sayfalar arasında… Şimdi son 20 sayfadayım. Ve yaklaşık 15-20 sayfa önce şunu düşündüm: bir insanın körlüğü böyle anlatabilmesi için kör olması gerekir.
Şimdi cevap geldi kitaptan, kör bir yazarla tanıştı kahramanlarımız. O yazarın Saramago olduğundan adım gibi eminim. Başka türlü nasıl yazsın… Delilik!
Ruhu Gezgin tekrar paylaştı.
Kolay zaferlerden başı dönenlerin,
Her şeyi bir anda çok sevenlerin ve
Her şeyi bir anda yok edenlerin arasında
Bir gün birbirimizin yanında olmadan öleceğiz
Okur Takip Önerileri
Körlük hk. düşünceler - 3
Peki biz de o bahsedilen körlüğe dahil değil miyiz? Yazar her ne kadar eşyaları, mekanları, olayları detaylı bir şekilde tasvir etse de, insanlara dış görünümlerine dair adlandırsa da… onları “görebilecek” kadar görmüyoruz bence. Yani okur olarak. Mesela ben bir şekilde o koğuşa düşsem, gören gözlerle, yalnızca birkaç kişiyi adlandırılışlarına göre tanıyabilirdim… Örneğin doktorun karısını ya da tek gözü kapalı yaşlı adamı, veya koyu renk gözlüklü genç kızı… Ama ilk körün karısı kimdir, gözüne uyku girmeyen kadın neyin nesidir, hele ki “kim olduğu belli olmayan kadın” kimlerdendir bilemem…
Elbette bu, yazarın bize verdiği/vermediği açıklamalardan kaynaklanıyor. Ama onun göstermediklerine, körüm. Bu hissi sevdim.
Körlük hk. düşünceler - 2
Bir de şu kitapta en çok sevdiğim şey, yani en başından beri, biz kimiz sorusunun ele alınış şekli… İsmimiz olmadan biz kimiz? Falancanın kızı, falancanın oğlu olmadan? Bizi görünür/görünmez kılan şeyler neler? Mesela doktorun karısı, koyu renk gözlüklü kız, ilk körün karısı…
Biz elbette isimsiz de varız, içimizde bizi biz yapan hisler, görüşler, tecrübeler mevcut. Ama isim, işte isim, bütün bu saydıklarımın ve daha fazlasının çerçevesi. Sanki o çerçeve olmasa, her şey bir anda dışarı sızacak, hiçbir unsuru yan yana, üst üste dizemeyeceğiz, bu vücudun kalıplarına sığdıramayacağız gibi.
İsimsiz kimlikler ne kadar mümkün?
Körlük hk. düşünceler
Kitabın ortalarına doğru artık şöyle bir his yoğunlaştı içimde (bunun somut bir gözleme dönüşebilmesi için ilk sayfaları yeniden okumam gerekiyor): yazar da zamanla körleşiyor / kendi görme yetisini yitiriyor. Çünkü en başlarda hikayeyi anlatan kişi o iken, zamanla bir çok şeyi Doktorun eşinin gözü üzerinden görüyoruz. O ne görüyorsa, onun gözünden anlatılıyor bir nevi. Malum, hikayenin bu kısmına kadar o koğuşlardaki tek gören kişi de o; ancak zamanla yazar kendini çok sıradan ifadelerle hikayeye dahil ediyor (1. çoğul şahıs üzerinden). Örn. S. 116: bakalım; kabul etmeliyiz vb.
Başlarda her şeyi “gören”, bilen bir yazar varken, yavaş yavaş o da hikayeye sızıyor sanki. Ki böyle olma ihtimali hem garip, hem eğlenceli geliyor bana, zira yazarın dehasını sessizce hissettirmek istemesi ona yakışır bir hamle olurdu en nihayetinde.
Ruhu Gezgin tekrar paylaştı.
“Ama bu kente gelirsen unutma, beni ara.
Sana bir çay ve temiz yaralar ısmarlarım.
Öfkem geçer, dinle yüzümü, sevgiyle bakarım;
Kimse değil, seni yalnız ben anlarım...”
Osman KONUK
Pelin konuşacağı zaman biraz zorlanıyor, sıradan sesini arayıp buluyor ve o tonda konuşuyordu. Zorlandığında etrafına öylesine baktığını Sultan hemen anlıyor, sesindeki annesizliği seziyor, bir türlü dile getirememesine de hak veriyordu. Doğru bir yere çıksın diye yürünmüş bu çok uzun yolun ortasında; durmanın mı yoksa devam etmenin mi daha doğru olacağına karar vermek ne kadar da zordu.
Sayfa 65
Yürüdüğü yoldaki ağaçlar o kadar eğiliyordu ki Pelin’in zihnindeki resimlerden taşacak gibi oluyordu. […] Dönüş yolundayken “Seni bir şeyler dışarda bırakıyor,” diye fısıldıyordu Tülay. Pelin, patika yoldan tek başına yürürken neyin dışında kaldığını düşünüyordu. Kasabaya iyice yaklaşmıştı. İlkokulunun önünde, dut ağacının altında şiir ezberleyen küçük kızı gördü. Uzaktan seyretti onu. Ezberlediği şiiri tekrarladı. Unutmamıştı. Onu okuldan almaya gelen annesinin peşinden yürüdü.
Sayfa 65
“Dünya, senin için dönmeyi bıraktıysa sana bir şey söylemeye çalışıyordur,” diye başladı. “Dur, diyordur mesela biraz, sen de dur. Dur ve etrafına bak. Dünyanın insana verebileceği en kıymetli şanstır bu.”
Sayfa 60
Ruhu Gezgin tekrar paylaştı.
Rahat bir uyku her şeyi düzeltir diyordum. Fakat rüyaları hesaba katmamıştım.
Sayfa 37 - Dergâh Yayınları
… bu sessizlik sanki bir yokluğun oluşturduğu boşluğu dolduruyordu, …
Sayfa 154Kitabı okuyor
Bir anda koğuşun kapısında bir sürü kör belirdi, içlerinden biri, Keşke gitarımı da getirseydim, dedi.
Sayfa 131Kitabı okuyor