-"Kafamızın içinde yarattığımız ideal kişinin özlemiyle mi yaşarız yoksa bir insanı kendi gerçekleriyle olduğu gibi kabul edebilir miyiz? Yani her şeyiyle demek istiyorum."
-"Bunu bana sorma Rudi. Biz erkeğiz. Bunu asla anlayamayacağız."
Çox təəssüf ki,insanların çoxu həyatlarının dəyərini ancaq sona yaxınlaşarkən anlayır. Xırda-xuruş işlərə görə şikayətlənirlər. Həmişə bədbəxtdirlər. Rifah arxasınca qaçır, doymaq bilmirlər. Ciblərini doldurub şişirəndən sonra da: “Başqaları həyatdan daha çox şey qoparmağı bacardılar”,- deyə gileylənirlər. Gerçək dəyərləri görə bilmirlər. Yaşanan hər gün hədiyyədir, ancaa bunu fərq edə bilənlər barmaqla sayılacaq qədərdir.
Qorxunun bir evi var, - deyib barmağı ilə gicgahına toxundu, Burada, yuxarıda… Və bura eyni zamanda onun qarşısını ala biləcəyimiz yeganə yerdir. Vaxtımız məhduddur və bu vaxtı qorxu ilə keçirməyimiz israfçılıq olar.
Bizim mədəni cəmiyyətimizdə ölüm əyləncə vasitəsinə çevrilib. Nə qədər faciəvidirsə o qədər diqqəti cəlb edir. İnsanlar belə şeyləri görə bilmək üçün əldən-ayaqdan gedirlər.
Qədər şılta dəmiryol ötürücüsü kimidir. İnsanları bir araya gətirib sonra ayırır. Ürəyi istəsə, onları yenidən qarşılaşdırır. Üstəlik insan bu qarşılaşmanın yollarını ğn çılğın xəyal və fantaziyalarında da canlandıra bilmir.