Sedef
@Sedef06martin
Öğretmen adayı
YYÜ
Van
Van
87 okur puanı
Mayıs 2017 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Yaşayamadığımız hayatların yasını tutmak kolay. Başka yeteneklerimizi geliştirmiş, bazı teklifleri kabul etmiş olmayı dilemek kolay. Daha çok çalışmış, sevmeyi daha iyi becermiş, paramızı daha iyi idare etmiş, daha popüler biri olmuş, o gruptan ayrılmamış, Avustralya'ya gitmiş, kahve teklifini reddetmemiş ve daha çok yoga yapmış olmayı dilemek çok kolay.
Edinemediğimiz arkadaşlara, yapamadığımız işlere, evlenmediğimiz insanlara, yapmadığımız çocuklara özlem duymak an meselesi. Kendimizi başkalarının gözünden görmek ve olmamızı istedikleri bin bir kişiye dönüşmüş olmayı dilemek için en ufak bir çaba gerekmiyor. Pişmanlık duymak ve sonsuza, zamanımız doluncaya kadar duymaya devam etmek çok kolay.
Ama esas sorun yaşamadığımız için pişmanlık duyduğumuz hayatlar değil. Sorun pişmanlığın kendisi. Büzüşmemize, kuruyup kalmamıza, kendimizin ve bütün insanlığın en büyük düşmanı olduğumuzu hissetmemize neden olan, pişmanlığın ta kendisi.
Olası hayatlarımızdan herhangi birinin bundan daha mi iyi yoksa daha mi kötü olacağını bilemeyiz. O hayatlar yaşanıyor, evet, ama biz de yaşıyoruz ve asıl bu yaşantıya odaklanmalıyız.
Her yere gidip herkesle tanışamaz, istediğimiz her mesleği yapamayız tabii ama o hayatlarda hissedeceklerimizin çoğunu hissedebiliriz yine de. Kazanmanın nasıl bir his olduğunu anlamak için bütün sporları yapmamız gerekmiyor. Müziği anlamak için gelmiş geçmiş bütün müzik eserlerini dinlememiz gerekmiyor.
Kitabın özetiKitabı okudu
199 syf.
10/10 puan verdi
·
Beğendi
·
22 günde okudu
Okur Takip Önerileri
İnsanların sizin ihtiyaçlarınızı tahmin etmeleri ya da talep etmediğiniz şeyleri yapmalarını beklemeyin. Sizi seven kişiler bile düşüncelerinizi okuyamazlar.
Sayfa 171Kitabı okudu
Hepimiz çocuklarımızı kendimizle ya da diğer aile üyeleriyle bir dereceye dek özdeşleştiririz. Kim olduğumuzu ve bilinçaltimizdaki istek, korku ya da gereksinimlerimizi onlara yansıtırız. Kardeşlerimiz ya da anne ve babamızla aramızdaki çözülmemiş sorunlar bu yansıtmayı daha da arttırır.
Sayfa 153Kitabı okudu
Birincil duygusal enerjimizi kendi sorunlarımızı çözmeye yöneltmediğimizde ,diğer insanların sorunlarını kendi sorunlarımızmış gibi üstleniyoruz.
Geçmişimizdeki çözümlenmemiş sorunlar hepimize miras kalır; bizim cebelleştiğimiz şey, daha önceki kuşaklarda da görülmüştür. Kendi ailemizi iyi tanımazsak , ya geçmişteki modelleri tekrar ederiz , ya da onlara bilinçsizce karşı çıkar ve kim olduğumuzu, diğer aile üyelerine hangi yönlerden benzeyip hangi yönlerden onlardan ayrıldığımızı ve kendi yaşamımızı en iyi nasıl sürdüreceği izi bilemeyiz.
Öfkeyi etkili bir biçimde kullanmayı öğrenmek, sorunlarımıza yol açtığını ve bizi mutsuz ettiğini düşündüğümüz diğer kişiyi suçlamaktan; diğer insanları değiştirmenin bizim işimiz olduğu fikrinden; onlara ne düşünmeleri , ne hissetmeleri ve nasıl davranmaları gerektiğini söylemekten vazgeçmeye gerektirir.
İlişkide daha özel bir suçlama içermeyen bir konuma geçtiğimizde ve hatta bunu yapmayı sadece düşündüğümüzde bile, ayrılık huzursuzluğunu yaşayabiliriz . Bu huzursuzluğun nedeni kimi zaman, kesin bir tavır benimsediğimizde bir ilişkiyi ya da işimizi kaybedeceğimize dair duyduğumuz gerçekçi korkudur. Ama "ayrılık huzursuzluğu "daha çok, ayrılığa ve bireyselliğe karşı içimizde duyduğumuz ve kendimizi ifade etmekten kaçınmamızın beklendiği ilk aile deneyimlerimizden gelen haksızlığa dayanır . Bu tür taleplere özellikle kız çocukları duyarlı olur ve özel "ben" e sahip çıkmaktansa, ilişkideki "bizi" korumada ustalaşabilirler.
Kendi aile ağacımızdaki kişilerle ilişkilerimizi yeniden incelemek büyük yararlar sağlayabilir, çünkü bu alanda oluşturacağımız benlik, diğer ilişkilerimizin yapisini da etkileyecektir.
Ne yakınlığın aynılık, birlik ya da bensizlikleşme; ne de yalnızlık ve ayrılığın, uzaklık ve soyutlanma olması gerekir.
Hepimizin, birbirini besleyip birbirine anlam katan birer “ben“ ve “biz “e ihtiyacımız var.
Bu büyüme yolculuğunda bilinçaltımızda "duygunu yok say, bastır, belli etme, ağlama, çok gülme, ayıp, yasak, günah vb yazılımlarıyla biz oluyoruz. Bu noktada da asıl yapmamız gereken 'duygunu kabul et, duygunu bedeninde hisset, izin ver, seni bunaltan bu hisler aksın ve özgürleş, bütünlüğü, sevgiyi, güveni hisset' farkındalığı zorlaşıyor.
