Selda efe
@Seldaefee
German language and literature
instagram.com/seldaefee?igshi...
Sakarya Üniversitesi
Kocaeli
İzmit, 1 Eylül
38 okur puanı
Haziran 2019 tarihinde katıldı
680 syf.
·
Puan vermedi
Çünkü hüzün,hisleri olanların harcıdır.
Bu da bize özgü bir gelenek; ya acı,ya inanç güç verir bize.
Okur Takip Önerileri
İyi de,dürüst kalmak için ölmekten başka çare yok mu? Bilmiyorum.Artık hiçbir şey bilmiyorum.Öğrendiklerimin hepsi birbirine karışıyor.Doğru nedir,yanlış nerededir,bulamıyorum.
144 syf.
·
Puan vermedi
..şu açıktı ki,gerçekle yalan en iyi kalite ipliklerle iç içe dokunmuştu ve benim o gerçeği bu şekliyle kabul etmem imkansızdı.
Gene içimdeki o varlık pınarı kurudu da ben ümitsizliğe kapıldım ve kendimi öldürmekten başka çarem olmadığını düşündüm.Işin en kötü tarafı da kendimi öldüremeyeceğimi hissediyor olmamdı.
Sana ne söyleyebilirim ki,saygıdeğer kişi?
Olsa olsa kendini aramaya fazla verdiğini mi?
Aramaktan bulma fırsatını bir türlü yakalayamadığını mı?
Gerçeğin bilgisinin ancak yaşayarak edinilebileceği inancı yaşadığım hayatın doğru bir hayat olup olmadığını sorgulamama yol açtı.
Ben bu insanlar gibi davranamazdım,onların hayal güçlerinin kıtlığı bende olmadığı için böyle bir darlığı kendimde yapay olarak oluşturamazdım.
"Tendeki hayat büyük bir kötülük ve yalandan ibarettir.Bu yüzden bu hayatın ortadan kaldırılması bir nimettir ve bizim arzu etmemiz gereken bir şeydir." der Sokrat.
"Hayat olmaması gereken şeydir.Bir kötülük ve de hiçliğe giden geçit,hayatta iyi olan tek şeydir." der Schopenhauer.
"Yeryüzünde ne varsa:Budalalık ve bilgelik,zenginlik ve fakirlik,mutluluk ve keder anlamsızdır ve boştur.Insan yok olur ve kendisinden geriye bir şey kalmaz.Ve bunun bir mantığı yoktur." der Süleyman.
"İnsanın,acı çekmenin,güçten düşmenin,yaşlılığın ve ölümün kaçınılmazlığının bilincinde olarak yaşaması mümkün değildir.Kendimizi hayattan kurtarmalıyız,olası her türlü hayattan." der Buda.
"İnsanın kendisini böyle bir ümitsizliğe kaptırması normal bir şey olamaz!"
Ne istediğimi kendim de bilmiyordum; hayattan korkuyordum,hayattan kaçıp uzaklaşmak istiyordum,ama gene de hayattan bir şeyler bekliyordum.
Sanki yaşayacağım kadar yaşamış,yürüyeceğim kadar yol yürümüştüm de bir uçurumun kenarına gelmiştim,önümde yok oluştan başka hiçbir şeyin olmadığını apaçık bir şekilde görebiliyordum.
Hakikati bile bilmeyi arzu etmiyordum,çünkü hakikatin içeriğini tahmin edebiliyordum.