İnsanın geleceği görmemesi belki de çok iyi bir şeydi.
İnsanın geleceği görmemesi belki de çok iyi bir şeydi.
Derisi ne renk olursa olsun herkes insandır. Bütün insanlar kardeştir
Okur Takip Önerileri
Günahlarından kaçamazsın, emin ol bulur seni..
Onların her zaman güçlü olmadıklarını görebiliyordum.
Tıpkı daima haklı olmadıklarını da görebildiğim gibi
Ne de olsa insan kendi huyunu başkalarınınkini fark ettiği kadar kolay fark edemiyordu
Kendi dünyasında bile tamamen yalnız olan bu çocuğu kimse umursamasın istiyordum..
Herkes kendi derdinde. Ne balkonlar, ne düşen, acı çeken, yaralanan, vurulan, ölen çocuklar, hiçbiri, hiçbiri önemli değil onlar için.
Hep birilerine güvenmek, birilerine yakınlaşmak, birşeyler vermek isteğiyle dolusundur. Güzel bir görüntüyü, güzel bir ezgiyi, güzel bir şiiri, bütün güzellikleri bölüşecek, paylaşacak birileri olsun istemişsindir. Senin yapında vardır bu sevecenlik. Yakınlaşmalarının çoğu yıkımlarla bitmiş olsa da böylesindir.
Acılar öylesine üst üste gelmişti ki, neredeyse onlara alışmıştı.
Kötülük insan ruhunu ele geçirdiğinde çok hızlı yol alıyordu.
Bazen insan kendisinde çok mutluyum deme hakkını asla bulamayacak kadar çok acı çeker.
Aşk çiçekleniyor ve etrafındaki her şeyi de çiçeklendiriyordu: Aşk, dünyanın tüm çiçeklerinden daha parıltılı, daha hoş kokuluydu.
Sadece büyük acılar çekenler mutluluğun anlamını bilirler…
Hayatlarında hiçbir kötülük yapmamış, politikaya ya da başkaların işine bulaşmadan, kendilerini çocuklarına adayarak bir köşede sessizce yaşamış bu yaşlı insanlara neden saldırıldığını bir türlü anlamıyordu.
Savaş herkesi birbirinden ayırıyordu.
Kütüphane 'nin esirgeyici sessizliği, kitapların üzerine düşen yumuşak ışığı ona huzurunu geri kazandırdı.
Yakında babasının yaşına ulaşacak, sonra da onu geçecekti. Bu kavraması neredeyse imkansız bir şeydi. İnsanın babasından ya da annesinden yaşlı olması, haritasız, kulavuzsuz bir şekilde karanlıkta ilerlemesi anlamına geliyordu.
Kitaplar kendilerine duyulan aşkı asla karşılıksız bırakmazlar.
"Ağlamak iyidir. Ağlamak bir insandaki vicdanı büyütür. Ağacı büyüten de vicdanı büyüten de sudur."
İnsanın etrafı insan dolu olsa bile kişi yalnız kalabiliyor.
Dünya; insanın delirmesi için bütün malzemelerini bolca kullanır. Fakat huzur veren malzemeye gelince cimri davranır.
“Çirkin olan hayat değildir, hayatı çirkinleştiren insandır.”
Bize insanları sevme yerine egomuzu sevmeyi öğrettiler. Biz ailelerimizin fotokopisi olmaya mecbur kaldık. Çünkü onlar nasıl yaşadıysa biz de öyle olmak zorundaydık. Sarıldığımız ideolojiyi sevdik ona aşık olduk. İdeoloji, insanı kültürlü ve entelektüel yapar sandık ama onların bizi kendi bekçileri yapmaktan öteye gitmediğini geç fark ettik.
Bütün insanlığı ilgilendiren şeylere kör, sağır olduk; sadece kendi egomuzu büyüttük ve onun peşinden koştuk. Tıpkı rüzgarın sonbaharda savurduğu kuru yapraklar gibi onların da bizi sürüklediği yönü hiç sorgulamadık.