İlk defa bir Japon edebiyatı okudum, benim için başlarda sert bir deneyim olmuş oldu. İnsanlığımı Yitirirken, Osamu Dazai'nin uzun yılları yayınlanan edebi *ntihar mektubunun son bölümü diye yazılmış kitabın arka kapağına, burdan da bir otobiyografi kitabı olduğu vurgulanıyor ama bence gerçek olduğu kadar kitapta kurgununda olması benim gözümde adlandırdığım yarı otobiyografı sınıfına giriyor. Utanç yüklü bir yaşamın üç bölümden oluşan itiraflar ile günah çıkarılan bu kitabın anlatımını ne aman aman sevdim diyebilirim nede yüzümü buruşturarak sevmediğimi söyleyebilirim. Fakat yazarın hayatından oldukça etkiledim.
Aristokrat bir ailenin oğlu olan Oba Yozo başkalarına sen ile yanlızken ki sen arasındaki uçurumu yaşamaktadır. Ailesine ve çevresine karışı soytarı rolüne bürünür, bu rolündede gayet başarılı olan Yozo ikili işlerini iyi kurar, fakat aslında olduğu kişi olmadığından müzdarıptır. Gençlik çağlarına geldiğinde alkole, geyşalara ve sonuçsuz *ntiharlar çukuruna düşen Yozo çıkış yolu bulunmakta zorlanır, mehter takımı misali bir adım ileri iki adım geri atarak hayatını çıkmaz bir bataklığa sürükler, ailesi tarafından bir deli hastanesine yatırılır, bir sene kadar bir zaman diliminden sonra abisinin ziyaretine gelmesiyle babasının öldüğünü öğrenir, son dayanağım da çöktü ifadesini kullanarak içine kapanır.