Yazarın dili öylesine sade ve açıklayıcı ki, anlatılanlar zihnimde tüm çıplaklığıyla can buldu. Anlatım tarzı da alışılmışın dışında; olayları kahramanların kendi ağzından dinlemek, kitabı daha da derin ve sarsıcı kılıyor.
Ama böyle bir olayın gerçekten yaşanmış olması… bu tarifsiz. Kitapla adeta göz göze geliyorum, onunla sessiz bir hesaplaşma yaşıyorum. Çünkü hayatta böyle annelerin, babaların, hatta insanların var olabileceği fikri bile insanın içini ürpertiyor.
Anlam veremiyorum; bir anne, bir baba, kendi evladına bunu nasıl yapar? Hele ki diğer üç çocuğuna sıradan bir sevgi sunarken, bir tanesine—altı yaşına kadar—şiddet, istismar ve taciz reva görmek… Bu nasıl bir akıldır, nasıl bir kalptir?
Kitabın son sayfasına kadar içimde sürekli bir istek vardı: Diana’yı oradan alıp kurtarmak. Her satırda, bir yerlerde birinin ona yardım edeceğine dair küçük bir umut taşıdım. Ama o yardım bir türlü gelmedi...
"Onun için ne yapabileceğimi aklından bile geçirmiş olamazdı çünkü onun için kimse asla bir şey yapmamıştı." Sanırım bu sözler bile yeterli oluyor.
Diana.
Sadece bir isim değil; bir çocuğun susturulmuş sesi, kırılmış kalbi, beklediği merhamet…
