“İçinde devindiğim boyut benimdi, bir başkasının değil. Gerçekler vardı ve düşünceler vardı. Bu iki durum arasında da şiirin yarattığı boşluk yer alıyordu. Yaşadığım yer orasıydı, hem çok uzak, hem çok yakın, ne altında, ne üstünde, şeylerin hemen yanındaydım. Bu uzamın Demiurgos’u* bendim, anıların dalgasına binmiş, yazgıları yaratıyor, onları yok ediyordum. Biricik kuralının acı olduğu evrene güçle ses veriyordum.”
*Platon felsefesinde yaratıcı Tanrı.
On gündür tek bir kelime bile konuşmadım... aslında yıllardır... artık o kadar zor geliyor ki bu, belki de insan her şeyi içine atmaktan boğuluyor zamanla...