Sonra dedim. Hep sonralar var.Gecenin sabahı olmazken sessiz çığlıklarda boğuluruz. Hayatımız boyunca neyin peşindeyiz ? Bizi yakıp yıkan paramparça eden hayat düzeni farklı hikayeleri olan insanların birbirlerini bulmasıyla başlıyor. Biz paramparça hayatlarımızda küçük sevinçler arayan insanlarız. En üzücü tarafı ise küçük sevinçlerin büyük sandığımız büyük yerlere koyduğumuz insanların bize ayıracak yerinin olmaması. Peşinden gittiğimiz yolda düşündüğümüz parçalar. Her parça düştükçe bir kez daha sona yaklaşıyoruz. Korktuğumuz o son belki de çok yakındır...
İnsan hiçbir umut beslemediği zaman durumu kabullenebiliyor ama kapkara bulutlar arasından iğne ucu kadar kendini gösteren bir güneş ışığı belirince bütün dünyası o ışıkla aydınlanabiliyor. Umut her an doğabiliyor...