‘’Terk eden kişi yaşananları başka anlatıyor, terk edilen ise bambaşka… İnsanlar içinde bulundukları her ana kendilerini katıyor, buna engel olamıyorlar. Duygularıyla, düşünceleriyle o güne kadar biriktirdikleri yaraları ve korkularıyla, olayları algılama biçimleriyle, başlarından geçenleri binbir şekle sokuyorlar.’’
Sayfa 169 - Doğan kitapKitabı okudu
Yine de kitabın kendiliğinden ortaya çıkan bir teması var. Bağlantı. Bizler her şeyiz. Her şeyle bağlantı halindeyiz. İnsan insanla. Bir an öteki anla. Acı hazla. Çaresizlik hissi umutla. Zor zamanlarda, derin bir avuntuya gereksinim duyarız. Esaslı bir şeye. Sağlam bir desteğe. Tutunacak bir kayaya. Zaten kendi içimizde var olan türden bir şeye. Ama kimi zaman bunu görebilmek için biraz yardıma ihtiyaç duyarız.
DomingoKitabı okudu
Bu dünya bir dağa benzer,
ve yankın senden gelir.
Güzel şeyler haykırsan,
dünya onları yansıtır.
Kötü şeyler haykırsan,
Dünya onları yansıtır.
Dünyayı değiştirmek için,
kalbini değiştir.
-Şems Tebrizi
Okur Takip Önerileri
Hayatı anlamak zorunda değilsin. Yaşaman yeterli.
Sayfa 276 - DomingoKitabı okudu
Ada
Doğanın bir parçası olmak yaşama isteğinin de bir parçası olmaktı.
Bir yerde uzun zaman kaldığınızda, dünyanın ne kadar büyük ve uçsuz bucaksız olduğunu unutuyordunuz. O enlem ve boylamların uzunluğunu algılayamıyordunuz. Kendi içimizdeki uçsuz bucaksızlığı da algıyamadığımız gibi.
Sayfa 132 - DomingoKitabı okudu
Affetmek zayıflık mıdır, güç müdür? Affetmek anlamak mıdır, anlamsızlaştırmak mıdır? Affetmek kazanmak mıdır, kaybetmek midir?
Belki de anlamakla başlıyordur her şey.
Ya da bitiyordur.
Kader bazen bizi kararsız bir sevgili gibi diken üstünde tutmayı sever. Gelgelelim bekleyiş kavuşmadan daha güzel olabilir: Yeter ki umudu canlı tutmayı bilelim.
Yıldızlar gece çıkıyor. Yıldızları görmek isteyen insan geceye razı olmalı. Hayatının yıldızlarına ulaşmak istiyorsan, içindeki geceye razı olmalısın.
Mutluluğun, basit ve açık bir şey olup, bir bardak şarap, bir kestane, kendi halinde bir mangalcık ve denizin uğultusundan başka bir şey olmadığına aklım yattı.
Yalnız, bütün bunların, mutluluk olduğunu insanın anlayabilmesi için basit ve açık bir kalbe sahip olması gerekiyordu.
Yaşıyor olmanın büyük üstünlüğü (ölümsüzlük yerine) öyle pek çok değildir
Öyle ki akıl artık doğrulamaktan çok yanlışlar
Kalp neyi duyumsayabilir ve ruh neye dokunabilirse
-büyüklük şudur ki (sevdiceğim)
Aşk içreyiz biz, aşk içreyiz biz.
Çünkü neyi yitirirsek (bir sen gibi bir ben gibi) daima kendimizdir denizlerde bulduğumuz.
Halbuki aşk ıstırabım yok; hiç olmadı. Fakat neden gönül yangınındayım?
Yaşamın ne kadarı bizim kontrolümüzde? Bazen? Hiç?
