Sonay Karasu
@Son_ay
İçimde sıkışmış tüm ‘hoşça kal!’ları bir çırpıda döküyorum en sadık cümlelerime. Boynu bükük harflerime helalinden umut emziriyorum. Yirmi dokuz umut kardeşimi bembeyaz kâğıtlara mühürlüyorum.
/ Sonay Karasu
Yazan
41 okur puanı
Aralık 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Kaç veda gecesinin delik deşik sabahlarında, nice prematüre hasretlikler doğurdum kan revan içinde.
Piç bir gurbetin nüfusuna geçirdiler beni...
Sonay Karasu
Bir tavsiye değil bu karalamalar
Bir tavsiye değil bu karalamalar
Belki bir karıncanın gölgesini aramak toprak yığınlarında
Koca kafalı bir kayanın, denizin dalgalarına düştüğü yenilgi birazda
Gözlerimden sıyırıyorum yağmuru
Etimi kemiğimden ayırırcasına
Bilemez siniz?
Dört parmağımla tutamayıp bir bardak çayımı
Baş parmağıma muhtaçlığımın kederini
Bu dünyada bir minderlik
Sahi nedir düzgün düşünce?
Oturdum hayatın kıyısına, kendime bakıyorum.
Sıradan biri gibi sıradan bir günü bitirmiş olabilmeyi hayal ediyorum. Şahane bir hisdir kesin. Çırpınışlarımın rüzgarı savuruyor içimdeki külleri, çürümüş et kokusu karışıyor havaya, yine berbat ediyorum oksijeni, yine elime yüzüme bulaştırıyorum yaşamayı.
Düzgün bir cümle bulamıyorum.
Sahi; nedir düzgün cümle?
Benim yazarken mi; sizin okurken mi mutlu olmanız gerekiyor.
Ağlarken yazılan şeylerin birilerinin beğenmesi ne tuhaf bir çelişki.
Hayat, koca bir çığ gibi, soğuk ve sert. Yuvarlandıkça ağırlaşan, her şeyi altına alıp yok eden doğal afet gibi…
Afetlerin doğal olması da dünyanın yok etmeye meyilli bir yanınının olduğunun göstergesi sanki
Okur Takip Önerileri
Dağılalım
Kalabalık şehirlerden geçip yalnız varıyorduk gecelere
Bilmiyorduk kim gerçeği söylüyordu
Dünya; herkese biraz kirinden pasından bulaştırıyordu
Rüzgar, tozu yağmura teslim ederken oldukça hırçın
Yağmurda haklı bir gurur
Başkalaşmış kaç ruhu tekrar tekrar yoğurup duruyordu şehirler
Belki
Maskeli baloda olduğumuzu hiç bir zaman bilemedik
Şehirleri geçtik
Geceye vardık
Durup dinlendik
Aydınlık sabahlar için vaktimiz kalmamıştı.
Dağılalım
Şair artık susmuştu.
S . Karasu
İlk şiirimden son şiirime kadar tüm kozlarımı oynadım. Ruhumdan geriye kalan tek sermayem gri bir boşluktu. Gövdemi parça parça ederek cüssemi küçülttüm. Sonra aklımı bir mumun üstüne örttüm.
İç sesimden asla özür dilemeyeceğim. Affetmeyin beni. Ben kendimi aklayıpta gerdim çarmıha…
S. Karasu
Sana sığınmışlığımın asla pişman olmamış sabahlarını kutluyorum. Ve yüzümü her kenara sıyırışımda sana aitliğim çıkıyor ortaya…
Aleni, mahçup ve yaralı.
Haydi affet şimdi kendini
Yapabilir misin sevgili!
Ayaklarım sensiz bir cehennemin yolunu tutuyor.
S.Karasu
BAK YİNE YENİLDİM ANNE
Ruhumun arka sokağında dolaşan kediler kadar tattım ben yalnızlığı
Çizgileri, adımlarıma hiç denk gelmeyen kaldırım taşlarını saydım onca zaman
Üretken bir yalnızlık mı bu bilmiyorum?
Her gün biraz daha çoğaltıyordum.
Atalarımdan kalmış çok hisseli bir miras gibi…
Davam uzun
Davam baştan kayıp
Beni bırakıp giderken başlatmış babam ilk
Senin kahrını gece çeker
Usulca
kamburu çıkmış günden razılık alırsın
Ve
İkiyüz altı kemik ağrısı ile teslim eder seni gündüzler geceye.
Sonay Karasu
DARGIN BİR MEVZU VAR
Bir gölge bulabilseydim bu şehirde, dinlenebilirdi belki de ruhum. Tarifi yok yorgunluğumun, size göre sebebi de belli değil. Yaşamak şüphesine düş/mekten oluştu hep bu kırık çıkıklar. Hile karıştı hayatın içine, aklımı karıştıran ne yağmurdu ne de uzaktan geçen bir taşıtın sesi. Var olduğum et ve kemik yığınının onca ağırlığı var üstümde, dargın bir mevzu var; et ve kemiğimin ruhumla arasında…
Beklemenin tesellisini henüz bulabilmiş değilim. Kalbimin kıyısından ruhumun ulu orta yerine oluşturduğum rotada kaybolan kadını tanıyan kimseyi bulamadım. Şehirler arası bir yola gider gibi sessizce vedalaşmıştım kendimle. İçimin penceresinden olmuşları seyre dalmak canımı acıtıyordu.
S.Karasu
İklimler devriliyordu gözlerimin önünde
Büyük bir hiçliğin içinden seyrediyordum ben olan biteni
Ellerim iki yanıma düşmüştü
Gözlerim en vazgeçmiş bakışlarımla tanışmıştı
Saçlarım kafa tutamıyordu rüzgara
Aklımı ucuna iliştirip
Tel tel kurban veriyordum kafatasım çıplak kalana dek.
Razı gelmişliğimin acıttığı canımı
Usulca bırakıyordum
HUZURSUZLUĞUN KİTABI
FERNANDO PESSOA
Bu kitabı okumaya cesaretiniz varsa; önce gökyüzüne uzun uzun bakınız. İçinize bir mavi bulaşmıyorsa; lütfen kitabı usulca kitaplığınızın arka sıralarına bırakınız. Çünkü; içiniz gri ise siyaha dönüşebilir. Hayatta durduğunuz yere ayaklarınız tam basmıyorsa güçlü bir tekme takabilir.
Bir insanın iç
Kendimin katili, ruhumdan başkası değil
İtiraf ettim işte
İndirimli cinayet sayılır mı dersiniz?
Bu şehrin sokaklarına asmayın beni
Şöyle deniz görsün cesedim
Mavi bir mendil bağlayın başıma
Döşüme şiirli bir mektup saklayın
Kuşların göç mevsimi olmasın sakın
Onlar bensiz ben onlarsız ölemeyiz
Ne endamlı işmiş şu yaşamak
epeyce zor ölmesi bile.
Ya yüz yıl önce gelip gitseydik asilce
Ya da hiç gelmeden iptal edebilseydik bileti.
Bunca kahır
Bunca yük
Fazlaydı insana…
Sonay Karasu
Yasımı tutturuyorum harflere…
Sonra tüm şiirlerimi ağlatıyorum.
S.Karasu