Bir kitap okudu
360 syf.
·
Puan vermedi
Her insan kendine biraz dışardan bakabilir kuşkusuz, hatta bunu yapabilmek iyi bir şey sayılır ama ben tamamen dışarıda kalmıştım ve tekrar dönebilmenin yolunu bir türlü bulamıyordum. Evinin anahtarını içeride unutmuş, balkondan, pencerelerden evine girmeye çalışan ve açık hiçbir yer bulamayan çaresiz insan gibiydim. Kendimi dışardan izliyorum ve nasıl içeri girebileceğim hakkında hiçbir fikrim yok. Toprak ayaklarımın arasına ikiye ayrılıyor. Hangi tarafa geçeceğimi bilmediğimden durduğum yer mezarım haline geliyor.
Okur Takip Önerileri
İnsanın çaresizliği ne kadar büyükse, kendini teselli edecek en saçma hayallere inanma ihtiyacı da o kadar büyüktür.
Sabah demek için de hiç olmazsa küçücük bir umut barındıran zaman demektir. Umut yoksa da heves vardır. İkisi de yoksa o vaktin adına neden Sabah diyelim, gecenin devamı deyip geçeriz.
Gece her şeyin üzerini örter, diye düşünür insan. Oysa gecenin örtüden çok hatırlattıkları vardır. Hatırlatırken sarstıkları, sarsarken suskunlaştırdıkları, suskunlaştırırken acıttıkları.
Etrafımdaki herkes yalnızlığımı haksızlığıma delil olarak gösteriyor; oysa yalnızlığım yürüdüğüm yolun zorluğundan kaynaklanıyor.
Artık kimseyle konuşmam gerekmiyor.ben bu şehri susarak yaşama bilgeliğine eriştim. Bu şehri susarak yaşayan mutsuz azınlığa dahil olmaktan hiç gocunmuyorum.
Bu dünyada hiçbir düşmanım yok, çünkü en Çetin kavgaları kendi içimde yaşıyorum. Kendim varken bana zarar vermesi muhtemel bir başkasına ihtiyacım yok.
Kendi evinde yabancılık hissetmek, artık iflah olmamak demektir; bu keskin bir düşüşün işaretidir, herhangi bir müdahalenin, yardımı sonuçsuz kalacağının da. Bir an bile olsa “ burası neresi, hangi oda nerede, ben neredeyim?” şaşkınlığına düşmek, yüksek düzeyli bir tehlike işareti olarak kabul edilmelidir.