Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.13
Sumi Vallgren
Sumi Vallgren
@Sumithegreat
Öğretmen
Lisans
77 okur puanı
Ocak 2022 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Kitabı bitirince tek hissettiğim bolca kızgınlık ve can sıkıntısı. Şiirsel dili olduğunu düşünenlere saygım var tabii ki ama bu üslup bana daha ziyade bayık geldi; en kibar haliyle de bana geçmedi. Baba kız benzetmelerinin rahatsız ediciliğinden bahsetmek istemiyorum bile. Bu konudan bağımsız kitap bence çok kötü yazılmış, Facebook deyişlerinden hallice bir takım cümlelerden oluşuyor ve belli bir konusu da yok gibi aslında. Yorum yazmazdım ama kitap olumlu yorumlardan oluşunca belki okuma konusunda kararsız okurlara bir de muhalif bir yorum vermek adına yazdım. Tabii karar sizin.
V.C Andrews’in pembe dizi kıvamındaki bol dramalı ve ensest hikayeleriyle şok eden dünyasına alışkındım ilk gençlik zamanlarında okuduğum kitaplarıyla; ama hiç orjinal dilinden okumamıştım. Nadir Kitap’tan Casteel aile serisini her biri farkli sahaflardan da olsa cok uyguna temin edebildim. Cok hafif, diger okumalarimin arasina sikistirabilecegim bir kitap ihtiyacim vardi, fazlasiyla bu ihtiyacima da hitap etti. Yormayan, akan giden, sizi soktan soka surukluyen bir hikaye bas karekterimiz Heaven’in pesinden surukleniyorsunuz sizde. Iyiler cok iyi degil; kotuler de safi kotu degil. Herkesin bir kusuru vae ornegin melek gibi resmedilen Hevaen tum kusurlariyla, verdigi kotu kararlarla aslinda ilgi ceken ve kliseden uzak bir karakter. Bunun disinda muthis edebi haz beklememek lazim tabii ki. Ama kotu mu yazilmis: Asla! Ben aile dramamiza devam edecegim. 5 kitaplik bir serinin ilk kitabi Heaven.
Hayatta Kalanlar, kitap için seçilen başlık:
hep ütopikleştirilen ve güzellemeler yapılan ve nihayetinde tüm yetişkinlerin kirli doğasıyla mücadele gerektiren; tehlikelere açık ve fazla korumasız olan o malum epoch çocukluktan kör topal olsa da her şeye rağmen yaşamayı seçen yani hayatta kalanlara nazire olduğunu sanmıştım ama aslında çok da derin bir trajedi yatıyormuş meğer hikayede- Molly!- Gerçekten geçirilen bir kazada hayatta kalan üç çocuğun hikayesini okuyoruz. İki bölüm, biri geçmişten günümüze kronolojik ilerlerken; diğeri günümüzden başlayıp yavaş yavaş geriye akıyor ve çarpıcı sona kavuştuğu ana doğru ivme kazanıyor. Kitap bana ilk başlarda Karl Ove’nin otobiyografik kitap serisi Kavgam’ı fazlasıyla anımsattı: benzer coğrafya, problemli alkolik ebeveynler, nefret-sevgi ilişkisiyle devam eden kardeşlik ve nihayet cenazeye bağlanan bölüm sonları. Gerçi Nordic edebiyatta sıklıkla gördüğümüz temalar ve benzer sorunlar, aynı kasvetli, hüzünlü atmosfer biraz da yine İsveçli diğer yazarımızın Denizadamı kitabını da anımsattı bu okuma. Severiz hem edebiyatını hem sinemasını. Yazarın yeni çıkan kitabını da alacağım ve okumak için sabırsızlanıyorum.
Okur Takip Önerileri
Nijeryalı yazar Ben Okri, büyülü gerçekçilikle kendi kürütürünü karıştırdığı romanı Aç Yol’da bir şeylere değinmek istemiş belli ki ama benim için kitabın son 200 sayfası maalesef bir eziyete dönüştü. Okudukça bitmedi, bitmedikçe sıkıldım. Bitirmek için okudum, keyif alamadım. Karakter gelişimi yok, karakterlerin kendi içinde bir tutarlılığı yok. Sürekli tekrar eden aynı temalar ve olaylar var: Düzenlenen ziyafet, çıkan arbade, o kalabalıkta çıkan ve peri çocuk Azaro’yu kaçırmaya çalışan periler, dövüş, dövüş sonrası babanın iyileşme dönemi. İlk dinleyiş ya da okuyuşta ilginçken gittikçe kitap ilerledikçe sıkan hep aynı daha doğrusu çok benzer olaylar. Ayrıca Madam Koto’ya da çok haksızlık yapılmış. Kadından iyilikten başka bir şey görmeyen aile her fırsatta Madam Koto’yu kötülüyor. Sayın Okri keşke karar verseydiniz ya da karakterlerin bir gelişim evresi olsaydı. Gerçi kitaptaki tüm karakterler tutarsız. Konuşmaşların az olduğu, geveze bir anlatıcının yer aldığı - Azaro yani yazar- bir kitap Aç Yol; maalesef bana hitap etmedi.
Kitabı sevdim mi sevmedim mi karar veremiyorum. Ama ilginç bir okuma deneyimiydi kendi adıma. Bir yerden sonra sadece absürtlük seviyesinin ayarı kaçar gibi olsa da yaratılan kurguyu da sevmekten kendimi alamadım. Gothic karakter ve atmosferi beni içine almayı başardı. Karanlık, kanlı ve rahatsız ediciliği, tatlı-şekerli bir kokuya sarıp sarmalamasını da sevdim. Yani benim için tam 6 lık bir kitap olmuş ama yazarın diğer kitaplarını da alıp okurum. Güzel vakit geçirmek garantili gibi
Yazardan okuduğum ikinci kitap oldu. İlk olarak Türkçe basımından Yangında Kaybettiklerimiz isimli öykülerden oluşan kitabı okumuştum o da bu kitap gibi birbirinden tekinsiz 12 öyküden oluşuyordu. 13 rakamının uğursuzluğundan kaçmak için mi yazarın özellikle tercih ettiği sayı mı diye merak ettim. İlk kitabı daha çok sevmeme rağmen bu kitabı da çok beğendim. Herkese hitap etmediği kesin. Hassas bünyeler kesinlikle uzak dursun. Ama beni garip ve tekinsiz atmosfer büyüledi. Çok sevdiğim öyküler oldu özellikle saymak istediklerim: Our Lady of the Quarry- beton, derin havuzlarda yüzme isteğimi körükledi:) - The Well ( kuyu ve büyü imgeleriyle ve en sevdiğinizin bile size yapabileceği kötülük korkusuyla- Where Are You, Dear Heart? - fetişizmin nerelere kadar
gidebileciği ve bunun dehşetiyle, inanılmaz gerçekçi yazılmış- Meat - hayranlığın varabileceği en dehşet boyut- kitaptaki en uzun soluklu öykü olan Kids Who Come Back, yazarı romanda da görmek güzel olurdu diye düşündürdü ve beni gerçekten korkutan ve okurken yerimde büzüldüğüm Back When We
Talked to the Dead.
Özetle herkes okumasın ama creepy öyküler seven meraklılarına tavsiye.
İki bölümden oluşan kitap gerçekten çok etkileyici. Kaderleri birleşen iki kadın, farklı zamanlar aynı coğrafya. Gerginliği her sayfada hissediyorsunuz. Her an bir şeyler olma tehlikesi, terk edilmiş sokaklar, değişmiş isimler, askeri barikatlar… Bunlar dışında yazarın çok net bir dili var. Oldukça başarılı buldum. Belgesel ya da bir film sahnesi gibi olaylar gözünüzde canlanıyor. Baraka, sıcak, suya batırılan sabunlu bez, böcek sokması, sakız, aranan sakız paketi sürekli tekrarlanan bunun gibi küçük ayrıntılar. Sonunu da beğendim. Daha çok kitap okumak isterim yazardan.
Daha ilk cnbce zamanlarında izlemeye başlamıştım Game of Thrones’u. Ama seneler sonra tüm sezonları izleyip bitirdim. İlk kitabı da şimdi okuma fırsatı buldum. Ne olacağını noktası virgülüne bilmeme rağmen bu kitabı beğenmeme engel olmadı. Sadece keşke önce kitabı okusam ve olayları bilmesem ve karakterler benim hayalimde canlansaydı dedim. O zaman alacağım keyfi tahmin bile edemiyorum. Dizi ilk sezonu ve birinci kitap arasında hiç bir fark yok, hatta kitabın bitiş sahnesi bile sezon sonuyla aynı. Bakalım iknci kitapla maceraya devam.
Dizi uyarlaması 3. sezonu dayanamayıp kitaptan önce bitirdim. Tekrar bildiğim hikayeyi okumak okuma zevkime biraz gölge düşürse de farklı bir dilde sevgili Elanamızı dinlemek yine de güzeldi. Geçen yıllar mı fark ettirdi başka bir dilde okumak başka bir bakış açısı mı kazandırdı bilmem ama Lila sen ne yılansın, hayatının aşkıyla yaşanacak aşkını elinden alıverdin Lina’nın. Ve bir aile trajedisine yol açan en büyük etmen de asıl sensin. Serinin son kitabını bölük pörçük hatırlamam sebebiyle bakalım ne olacak Nino/Lina aşkı… Elena’da biliyor belki ama hazin sonu bilirsiniz yarım kalan şeyler muhakkak tamamlanmalıdır yarım kalmamak için hayatta.
Vaat’ ten sonra yazardan okuduğum ikinci kitap oldu Sahtekar. İsmiyle müsemma, aslında yaşadığı hiç bir duyguya uygun davranmayan bizim ortalama - ne çok iyi ne de evil diyebileceğimiz kötülükte- karakterimiz Adam gerçekten küçük bir sahtekar. Ama ortalama her insan kadar. Yansıttığı karakter ve bol soslu Güney Afrika ve eski sömürü geçmişi ve henüz yaraların sarılmamış olması belki de hiç bir zaman tam bir iyileşmenin olamayacağı gerçeği kitaptaki güzel motifler. Şey gibi Adam’ın sürekli söktüğü ama hemen akabinde büyümeye devam eden yabani otlar gibi. Kitabı çok sevemedim çünkü Adam sevilesi bir karakter olmaktan çok uzak çünkü o da hiç kimseyi sevemiyor. Ne kardeşi Gavin’i ne komşusu Blod’u; ne kahramanı olduğu Canning’i ki onu hatırlamıyor bile; ne de Baby’i. Ona birlikte olmayı teklif ederken bile samimi olmadığının farkında. Kitap yine Adam’a yakışır can sıkıcılıkta bitiveriyor. Sevdim mi kitabı pek değil, yazarı başarılı buldum mu evet. Ben de bu çelişkilerle bitiriverdim kitabı belki Canning’den etkilenmişimdir bu çelişkili bakış açımla kim bilir:)
2022 Booker ödüllü kitap beni hiç aşina olmadığım bir kültür ve coğrafyaya Sri Lanka, Kolombo’ya götürüyor. Asya’nın da ( Hindistan, Pakistan, Sri Lanka, Myanmar gibi bu toprakları kapsayan genel bir coğrafi isim var mı bilmiyorum) Orta Doğu toprakları gibi kaynağını ; pek çok katliama, toplu ölümlere yol açan olaylarla mücadele halinde olduğunu bilmekten ziyade kulağa çalınan bir takım bilgi kırıntılarıyla aşinaydım. Maalesef üçüncü dünya ülkelerinin bazı ortak yönleri olan: adam kayırma, yozlaşma, büyük devletlerin sömüreleri vb şeyler de üst noktalarda. Sırf bu yüzden bile kitabı okumak bana çok ilginç geldi. Bizim için çok egzotik ve bilinmeyenin cazibesi.
Kitap aslında tüm bu siyasi mücadeler, ülke durumu haricinde çok ilginç bir konuya da sahip. Ölen ve nasıl öldüğünü bilmeyen ve öğrenme macerasına giren fotoğrafçımız Maali Almeida’nin hayaletiyle biz de ordan oraya savruluyoruz. Rüzgarların üzerinde seyahat edip, bir mekandan diğerine kolayca ilerliyoruz. Kitabın bu yönü beni gerçekten büyüledi. İlk 100 ya da 150 sayfa kitaba bayıldım. Ama sonra hiç aşina olmadığımız isimler ve siyasi olaylar, bir takım etnik olaylar ve isimler çorbasına döndüğü anlar da oldu. Bu biraz okuma zevkine gölge düşürdü kendi adıma. Yine de ve her şeye rağmen yazar Shehan Karunatilaka’nın yarattığı dünya inanılmaz büyülü ve eğlenceli.
Kitabı sıcağı sıcağına bitir bitirmez yazıyorum bu yorumu. Yılın son kitabı benim için güvenilir liman, comfort zone olan Ferrante ve Napoli dörtlemesinin ikinci kitabı oldu. Yıllar önce Türkçe’de yayınlandığı ilk yıl bitirmiştim seriyi, çok sevince bir de İngilizcesinden de okuyayım dedim ve HBO yapımı mükemmel uyarlamasını da izleyerek eş zamanlı ilerledim.
Bilindiği üzere 40’lı yııların sonlarında Napoli’de başlayan ve iki arkadaş(!) üzerinden ilerleyen ve nedense otobiyografik olduğunu düşündüğüm bu roman sadece bir dostluk ya da olay anlatımı değil; dönemin siyasi, toplumsal yönlerini de yansıtan bir panorama. Çocukluktan başlayan bildungsromanları severim ondan dolayı mı yoksa Ankara Üniversitesi İtalyanca günlerimin nostaljisi mi ama sadece
bunlar demek de çok büyük haksızlık olur romana, doğrudan, samimi ve iyi kurgulanmış bir kitap bu. Son olarak kendimi Elena’yı tutarken buldum çoğunlukla belki gizemli yazarımızla bağdaştırdığım için. Herkese iyi seneler dilerim.
Kitap okuduğum diğer kitaplara pek benzemiyor ; orijinal kurgusu ve yazım tarzı ve metaforlarıyla beğendiğim eserlerden oldu. Namı diğer Peygamber, Rahmi Sönmez’in yaşam öyküsü giriş bölümünden sonra ivme kazanıyor ve düşüşe doğru hızlanıyor. Yel değirmenlerine savaş açan kominist yoldaşlar - her zaman en kolay öldürülenleri öldürenler ( sayfa 325) olmaktan çok öteye gidemiyorlar maalesef. Ergenliği hiç bitmeyen romantiklere benzetiyorum bu durumu. Bunun dışında tam mevsiminde okumuşum diye düşündüm, lapa lapa yağan karı bazen ıslak ve çoraplara sızan çirkin haliyle bazen fakir ya da orta halli soğuğun sızdığı soba ısısında yakalamak güzeldi. Meryem- Ya da Mary Magdalene ayrıntıları bariz ama güzel ayrıntılardı. Alternatif sondansa diğer sonu tercih etsem de yazarın tarzına saygı duydum ve neden böyle bir sonu kaleme aldığını da çok iyi anladım - sanırım ben dramatik sonları seven okurlardanım sadece:))
Yazarın da söylediği tuhaf ve tekinsiz bir atmosferde geçen ve intikamlarının keskin kılıcı yerine ulaşsa da yalnızlıklarından asla ödün vermeyen karakterlerden oluşan bir öykü derlemesi Lanetli Tavşan.
Öncelikle kitap kapağı ve ismiyle dikkat çeken bu eser, Kore Edebiyatından da olmasıyla beni kendine çekmişti. Eserden ne bekliyordum bilmiyorum ama hem karşıladı hem karşılamadı diyebilirim. Bazı öykülerde evet bazılarındaysa maalesef hayır.
Bu tarz öykü okur yorumlarında aradığım en önemli kriterlerden biri hangi öykülerin sevildiği olduğu için ben de bunlardan bahsetmeyi bir görev addederim. En sevdiğim öyküler: Kitaba da ismini veren en tekinsiz öykülerden Lanetli Tavşan; Kafa fazlasıyla absürd ama nedense sevdiğim bir öykü - Stephen King’in adını anımsamadığım lavabodan çıkan parmak- el hikayesini anımsattı biraz-; Soğuk Parmaklar özellikle kendimi görme duyusundan tamamen izole edilmiş hissettirdiği için çok sevdim; Kapan karanlık bir masal atmosferinde masal çok sevmememe rağmen.
En az sevdiklerim Bedenleşme, Yara İzleri ( Gereksiz uzun bir çocuk masalı gibi geldi ama sonu kötü biten cinsten) Onun dışında kopukluklar olmasına rağmen Evim Güzel Evim de fena değildi.
Karanlık öykülerden oluşan bir kitap bu, hassas bünyelere göre değil öncelikle bunu söylemek isterim. Onun dışındaysa kitap tam benlik bir tarzı olduğu için beğendim diyebilirim bazı öyküler nispeten zayıf kalsa da. En çok sevdiğim açık ara Kedi Sever isimli öykü oldu, diğer beğendiklerim: Gece Koşucusu -
Amok koşucusunu biraz da olsa anımsatan-, Ayna, Kova ve Yıllanmış Uyluk Kemiği - tekinsiz bir masal-, ve novella tadında İyi Adam isimli öyküler oldu. Kristen Roupenian’ı romanda da çok okumak isterim, bu türde çok daha başarılı olacağını düşünüyorum.
