Sığmadım...
Ne hayata, ne hayatimdaki insanlarim hayatina..
Hep bir ayagim eşiğin içinde bir ayagim dışında...
Hep eğreti kaldim bu hayatta.. ne kiziyorum ne güceniyorum kimseye..
Demek ki yazgı böyle. ama işte.. insan yinede sığmak, sığınmak istiyor istemsizce...
Hep fazla geldim birilerine.. bazende kendime...
En cokta şu koca yeryüzüne sığamıyorum nedense..
Cocukkende boyleydi hep. oyun kurulur ama ben hep beklerdim bir kenarda. girmek icin cikmasini birilerinin...
Gec kalirdim herşeye..
Şimdi de yaşamaya geç kaldigim gibi işte....