Tuğba D.
@Tubiko
Lisans
12 kütüphaneci puanı
2473 okur puanı
Mayıs 2015 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Bir insanın yüzü kadar önemli şey yoktur. O kadar ifadeli bir başka şey yoktur. Bir insanın yüzüne ilk defa bakıncaya kadar, onu gerçek anlamda tanımamıza olanak yoktur. Çünkü o bakışla her şeyi anlarız. O bilginin analizini yapacak kadar bilgeliği her zaman gösteremezsek bile. Sen bir ruhun üslubunu hiç düşündün mü, Kiki?
Kendisine düşmanlık gösterilmesine alışkındı. Ama bu tür dostluk ona düşmanlıktan daha kötü geliyordu.
Olumlu ve olumsuz açmazlar.
Olumsuz: Kazanmam mümkün değil. Yaptığım her şey yanlış.
Olumlu: Kaybetmem mümkün değil. Yaptığım her şey doğru.
Yapıyorum, çünkü doğrusu bu.
Doğrusu bu, çünkü yapıyorum.
Okur Takip Önerileri
Kendini temiz ve özgür tutabilmek için bir tek tutku edinmişti. Hiçbir şeye el sürmemek. Onlarla sokaklarda karşılaşmak, nefretlerinin bir kötülük etmeye yetmeyişini seyretmek hoşuna gitmişti her zaman. Nedeni de, kendisinin onlara incinebilecek bir zaaf sunmamış olmasıydı.
Kentin sokaklarından her zaman nefret etmişti. Yanı başından akıp geçen suratlara bakıyordu. Korku duygusu bu suratların hepsini birbirine benzetmekteydi. Ortak payda olarak korku. Kendilerinden, başkalarından, birbirlerinden korkmak.
Karşılaştıkları herhangi birinin kutsal saydığı ne varsa, hemen onun üzerine atılmaya hazır duruma gelmelerine yol açan korku. O korkunun türünü ve nedenini tanımlayamıyordu. Ama varlığını her zaman hissetmişti.
Hepsi güzelliği elde etmek için habire çalışıyor, mücadele ediyor, acı çekiyor, birbirini güzellik açısından alt etmeye uğraşıyor. Biz hepsini bir çırpıda geçelim! Tanrı oluverelim. Çirkin olalım.
İnsan kendini fazla önemli sayma yanılgısına asla düşmemeli. Kendimize mutlak kavramları yüklemenin bir gereği yok.
"Onu hiç kimse sevemez."
"Neden?"
"Kendisini sevmeniz bir küstahlık olurmuş gibi davranır."
Yalnızca açıklaması olmayan şeylerden korkardı. Özellikle de açıklanamayan şeyler somut gerçeklere değil de, kendi içindeki nedensiz korku duygularına dayalı olursa.
Bir oyun oynuyorlar. Oynamıyormuş gibi yapma oyunu.
Oyunlarını gördüğümü belli edersem onlara, kuralları bozmuş olurum, o zaman cezalandırırlar beni.
Onların oyununu oynamaktan başka çarem yok, oyunu gördüğümü görmeme oyunu.
Hiçbir şey söylemediler. Birbirlerine baktılar. Dominique sessiz geçen her saniyenin bir şeyler açıkladığını düşündü. Bu sözsüz karşılaşma çok fazla etkiliydi. Bir selamlaşmanın bile gerekli olmadığının karşılıklı kabulü gibiydi.
Duyduğu acının davetsiz bir konuk gibi yeniden belirmesini soğuk bir merakla izliyor, kendi kendine "yine geldi işte" diyordu. Ne kadar süreceğini görmek üzere bekliyordu. Kendini o acıya karşı mücadele ederken seyretmek ona garip, katı bir zevk vermekteydi. Acıyı çekenin kendisi olduğunu unutabiliyordu o zaman. Kendi ıstırabına gülümsemekte olduğunu fark etmiyordu.