Gülşen Çivi
@Twilight20
"Life is like a carousel means you have good times and bad times, and you just have to accept that. When you’re down, remember that you won’t stay down. Everyone knows that the ride will be over soon, so remember the times you were up."
Öğretmen
Ankara Gazi Üniversitesi
466 okur puanı
Mayıs 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Özgür insanların ülkesine bir tutsak olarak geldiğim için üzgünüm. Amsterdam′da onca gece, onca gün geçirip duvarların ardından başka hiçbir şey görmediğim için üzgünüm.
Yolumun bundan sonra da uzun ve kaybolmalarla dolu olmasını isterim. Evet, uzun yaşayayım ve daha bin yanlışım, bin hatam olsun... Ve birkaç da unutulmaz günahım...
Şimdi Atlantik′in sonsuzluğu içindeyiz; deniz dalgalanmaya başlıyor ve her sallantıda çığlıklar duyuyorum.
Korkmuş olmam gerekirken değilim. Kızgın olmam gerekirken değilim. Debelenmem, koşmam, deli kaptana bin soru sormam gerekirken bağdaş kurup oturuyorum kamaramda, sekize katlanmış bir battaniyenin üstünde. Kuzuların dinginliği var üstümde. Yaşlı ve ölmekte olanların dinginliği.
Okur Takip Önerileri
Bu akşam gemideki tek şaşkın, ne diyeceğini bilemeyen kişi ben değilim. Tek tük yolcular ve tüm tayfalar, kimsenin fidyesini ödemeyeceği rehineler gibi görüyorlar kendilerini. Kaptanın ya da onu izleyen cinlerin rehinesi, yazgının rehinesi, geleceğin savaş kurbanları ― hepimiz, tüccar ya da gemici, zengin ya da yoksul, soylu ya da uşak, süprülüp atılacak bir yitik yaşamlar yığını gibi hissediyoruz kendimizi.
″Şu işe bakın ki yurdumu terketmeden sürgün haline geldim
Ölen, doğan, yeniden ölen dalgalarını görmek isterim! Bakışlarımın, sonsuzluğunda yitip gitmesini isterim!
O yakıcı kokularını duymak isterim denizin! Ölen, doğan, yeniden ölen dalgalarını görmek isterim! Bakışlarımın, sonsuzluğunda yitip gitmesini isterim!
Gerçekten de hepimiz, denizin sonsuzluğunda kaybolmuş hissediyoruz kendimizi ve birinin ″Kara!″ diye bağıracağı anı kaygıyla bekliyoruz. Oysa en bildik sularda ve en iyi mevsimdeyiz.
İki yazgı kararı arası, yoğun kararsızlıklarımı aktarıyorum defterime. Evet, böyle, boyun eğiyorum. Madem ki her şey toprağın altında sonuçlanıyor, hangi yoldan gittiğin ne farkeder! Ve neden kestirmelerden gideyim, yolu uzatmak yerine?
Başlangıçta gerçek duygularımı ona açıklamaktan sakındım; gerçek, hakedilir ve o, böyle davranarak haketmiyordu.
Bir iç dökme tutkusuna kapıldım, tıpkı ilk aşkını yaşayan bir genç kız gibi. Ben ki genellikle sessizimdir, suskunluğumla tanınırım, dirhemle konuşurum ve yalnızca bu sayfalara döküyorum içimi, ...
Uçuruma doğru koşmuyorsam bile yalıyarın dibine doğru koşuyorum; ve yolum kesilecek orada.
Dünyanın aynasında seyrettiğim kendi bunalımım mı bu benim? Yoksa dünyanın bunalımı mı, benim gözlerimin yüzeyinde yansıyan?
Tanrı, insanların söyledikleri konusunda ne düşünür diye arasıra sorarım kendime. Sonsuz iyiliğinin ne yana eğilim gösterdiğini bilmeyi çok isterdim. Dünyaya ani bir son muştulayanlardan yana mı, yoksa hâlâ uzun bir yolu olduğu kehanetinde bulunanlardan yana mı? Akla yaslananlardan yana mı, yoksa aklı horgören ve küçültenlerden yana mı?
Bu yıl, öbürleri gibi bir yıl olsun; ne süresi dolmuş zamanların kapanışı, ne de bilinmedik zamanların açılışı olsun!