Çünkü çocuğunu kaybeden bir anne için yaşanan her yeni gün ilk gün gibidir.
Bu acı hiç yaşlanmaz. Yas giysileri yıpranıp ağarsa da, yürek hep karanlıkta kalır.
Beni gerçek anlamda bir kez bile dövmediğin de doğrudur.
Ancak bağırman,yüzünün kızarması, pantolon askılarını telaşla çözüp sandalye arkalığında hazırda bekletmen benim açımdan neredeyse daha berbattı.
Sanki ortada asılacak biri var gibiydi.
Gerçekten asılırsa ölürdü ve her şey biterdi.
Ancak kişi asılma hazırlıklarına tanıklık etmek zorunda bırakılırsa ve ilmik gözünün önünde sallanırken bağışladığını öğrenirse, yaşamı boyunca bunun acısını çekebilir.