Sabitlenmiş gönderi
Yalnızlık insanın başına gelebilecek en kötü şey mi yoksa en iyi şey mi?
Bu sorunun yanıtı, yanında olanın kim olduğuna bağlı.
Sen baharın yâr gününde açan gül
Ben baharın her gününde ıssızım
Okur Takip Önerileri
Sen baharın yâr gününde açan gül
Ben baharın her gününde kırılgan
Ah, kim giderse gitsin, ne hükmü var
O ki aldatır beni zaman, yâr benden gider
Gider ne varsa içimde durduğum zaman
Giderim; son bakışı olur yalnızlığımın
Hafif bir duman tüter bembeyaz izlerimden
Sen bir yabancısın, bilmiyorsun yüzümün arkasında
Açan peygamber çiçeklerini
Sen henüz gelmeden gidensin ellerimden
Gel karanlığıma korkma; yıldızlarım var
Karanlığım kadar büyüktür yıldızlarım
Gel yalnızlığıma, yalnız kalsın acıların
Gelmesem kırılır mı dalları selvilerin
Gelmesem hangi deniz senin kalbinden derin
Yıkılır mı ansızın orda bir can tanesi
Bir duy, yalnızlığımı inleten kimin sesi
Hani bir bak diyorum o şehrin yollarına
Belki bir gölge olup düşerim kollarına
Sen ey beni bekleyen sonsuz acı ve umut
Gelmesem de, göklere bakmadan beni unut
Gülümse, bahar olsun can evimin kışları
Ağlama; hasbahçenin çiçekleri soluyor
Süzülürken, yüzüne vurulan gözyaşları
Bende zehir damlası, sende zerrin oluyor
Yerçekimi nereden alıyor cevherini
Gökler neden bu kadar yakın ayaklarına
Işığını görenler terk ediyor yerini
Bir simyacı ağlıyor saçının aklarına
Şimdi her şey bir kalbin derdine pervanedir
Özüne gurbet olan bilemez can vereni
Görebilseydi güneş, sarı bir yaprak gibi
Düşüp avuçlarına sorardı: Ölüm nedir
Göğün hangi katında taradın ki saçını
Gölgesi dokunuyor yeryüzüne uzaktan
Her ruh kendi yüzünü ararken aynalarda
Sen bir su kenarında bulmuşsun Hallac’ını
Ağaçlar boynu bükük duruyorsa bahçede
Arala, zülüfleri görünsün perdelerin