Sonsuza dek var olan ölü değildir.
Ve garip sonsuzluklarda ölüm bile ölebilir.
-H. P. Lovecraft
"Carrie bir an için iki bahçe arasında dikilip, ileri geri sallandı. İşte tam o sırada Margaret White göğe bakıp anırmaya başladı. Yemin ederim düpedüz anırdı. Sonra da... kendi kendini hırpalamaya, tırmalamaya başladı. Yanaklarını, boynunu tırmalıyor, kırmızı izler bırakıyordu. Elbisesini yırttı. "Carrie, 'Anne!' diye haykırıp ona doğru koştu. "Bayan White kurbağa gibi çömeldi ve kollarını iki yana açtı. Kızı kollarının arasında ezecek sanıp çığlık attım. Oysa kadın sırıtıyordu. Ağzının kenarından salyaları akıyor, pis pis sırıtıyordu. Nasıl midem bulandı anlatamam. "Sonra kızını aldığı gibi eve kapandı. Hemen radyomu kapattım, içerden gelen sesleri duyabiliyordum. Ama sözcüklerin bazısını... tümünü değil. Aslında neler olduğunu anlamak için her söyleneni işitmek de gerekmiyordu.
