Dokunuşun Hafızası
Dokunuşun hafızasından bahsederken onu sadece nostaljik temsiliyeti haiz bir varlık değil, aynı zamanda canlılığı da olan bir varlık olduğunu dikkate alarak meseleye yaklaşırız.
Sayfa 12
Dokunuşun Hafızası
Etin ete aradaki sevgi ve anlam bağıyla değmesi, o iki eti artık ruh kılar, ruhlar da böylece birbirine bitişir.
Sayfa 12
Sınır bir şeyin bittiği değil başladığı yerdir.
Heidegger
Sayfa 12
Okur Takip Önerileri
Dokunuşun Hafızası
Dokunuş, içinde binlerce büyüyle birlikte aynı anda binlerce büyü bozumunu saklar.
Sayfa 12
Dokunuşun Hafızası
El, kendi zamanının, sahibinin kaderinin taşıyıcısıdır. Duyguları taşır, bu yüzden yaralanır, acır, zamana direnemez ve yaşlanır, biriktirdiği hislerin yüküne katlanamaz ve nasırlanır. Eller, hislerin ve zamanın apaçık bir belleğidir.
Sayfa 11
Dokunuşun Hafızası
Ellerden daha güçlü, daha derin, daha ruhtan gelen bir hafıza yoktur. Eller ruhun kavrayıcısı, hafızasıdır çünkü
Sayfa 11
Kim bilir? Belki bazı mutsuzluklar vardır ki o kuruntudan başka bir şey olmayan mutluluğun hiç olmazsa sahte neşesini duymak ister...
Sayfa 93 - can
Evet zavallı kadın bu muydu? Kalbinin bütün gücünü, bütün düşünce kuvvetini tamamlanmasına, süslenmesine harcadığın arzu heykeli bu muydu?
Sayfa 92 - can
Kuruntuya dayanan bir mutluluğun hayaline aldanmıştım.
Sayfa 91 - can
Zergun, zavallı, küçük yaratık! Hayatı başkalarının gülmesine, ağlamasına katılmaktan ibaret değil miydi? O hayatta kendisine ait, yalnız kendisine mahsus bir şey mi vardı? Kendi hayatını kendisi için kullanma yetkisi var mıydı?
Sayfa 89 - can
İnsanın hayatında mutlu geçen dakikaları ne kadar azdır. O dakikalar da mahiyeti anlaşılmayarak bir sarhoşluk halinde geçer. Mutluluk bir hayal gibi gözlerimizi bulandırıyor, her zaman vor olan, aşikar kalan bir şey var: hayatın boşluğu!
Sayfa 85 - can