Bütün yaralarımızı aslında çocukken alırız, ama yasını zamanla büyüdüğümüzde tutarız. Bunu bu kitapla çok daha iyi anladım. Doğal olarak bir çocuğun yapdığı haylazlıklar ve bundan dolayıda ailesinden sürekli dayak yiyen Zézé.. Kitabı okurken onun ruh halini tam anlamıyla yaşadım. Ne kadar küçük olsa bile, bir dayanağın eksik olduğunu, birine bağlanmak istediğini ve sonradan hayatın acı gerçeğiyle, sevdiğini kaybetmekle yüzleşdiğini iliklerime kadar hissettim. Çünki yazar bunu en iyi şekilde kaleme dökmüş. Hikayenin sonunda göz yaşı dökmemek mümkün değil..
* Hiçbir şey beklemiyorum. Böylece hayal kırıklığına uğramıyorum.
* Daha çok anlat," dedim.
"Hoşuna gidiyor mu?"
"Çok. Elimden gelse, seninle sekiz yüz elli iki bin kilometre hiç durmadan konuşurdum."
"Bu kadar yola nasıl benzin yetiştiririz?"
"Gider gibi yaparız."
* .. Neden benim gibi yapmayı öğrenmiyorsun?"
"Sen ne yapıyorsun ki?"
"Kimseden hiçbir şey beklemiyorum. Böylece hayal kırıklığına da uğramamış oluyorum."
* - Biliyor musun, insanları öldürüyorum Portuga.
+ Bunu nasıl yapıyorsun Zeze?
- Onları unutarak.
