İlk kitaptaki yeni güç keşfi 2.kitapta da sürüyor. İnsanların aşkla ilgili “ben onu hak etmiyorum, ben kimimki o bana baksın” özgüvensizliği her diyarda aynı. Hani şu kitabın içinde “seviyorsan git konuş bence” diyen kankaları olmasına rağmen yaş farkı sınıf farkı diye diye sevdiğini uzaktan kıskanıp konuşmamanın salaklığı yine bir kızı gözyaşlarına boğduruyor.
Dostluk ve getirdiği fedakarlık Elise Kova kitaplarında belirgin. Büyücü olmayan askerlerin büyücü olanlardan nefret ettiği bir orduda kızı yanına çağırıp birlikte at sürmesini isteyen küçük prensin askerleri bana okulun ilk günü öğretmen falan dinlemeden koşarak arkadaşlarına sarılan çocukları hatırlattı.
Can yakan ölümler, bunla ilgili duygular, ateş kehaneti, kıskançlık ve yanlış anlamanın olduğu bölüm, kralın istediği yetenek gösterisi, Batı Lord’unun yaptığı şey gibi can alıcı olması gereken yerler zayıf kalmış. Kitapta daha çok aşk okuyoruz gibi geliyor.
Buna rağmen güzeldi. 1 puan kırdıysam o da malım kişinin ölümü için
