"Butimar efsanevi bir kuş türüydü. Doğu mitolojilerini incelerken birkaç kez adına rastlamıştım.Kıyıya çöküp denizi izlermiş. Denizden bir damla dahi su içmezmiş. Şayet içerse denizin kuruyacağından korkarmış. Uçmaya yeltendiği vakit de hayal kırıklığına uğrarmış. Çünkü bu kuşların bir türü, başka bir kuşa âşıkken uçamazlarmış."
"Sence Allah affeder mi beni?"
"Allah'a sor"
"Ya cevap vermezse?"
"Becerebiliyorsan kulağını kalbine koy.
"peki.."
" Çünkü geçmiş bazen gelecek ile savaşıp esir alabiliyor.."
Okur Takip Önerileri
Yeryüzünün tüm seslerini yutup yine de doymak bilmeyen bir sessizlik kapladı beni..
Hiçbir şey yapmadan oturan insanların aslında felaket şeyler taşıdığından şüphelenirdim. Zor olan zihninde dönen binlerce şeye rağmen hiçliği koruyabilmekti..
Kitaplıkta hayattayken birbirlerini sevmeyen yazarların kitaplarını yan yana koyuyor, uzaktan zoraki birlikteliklerini seyredip mutlu oluyordum.
Maddeselliği temsil eden her şeye; başkalarının hayatlarını, hikayelerini, çöllerini, bilinçlerinin altında ve üstünde hareket halinde olan her şeyi didikleyerek ya da kitap okuyarak direniyorum.
Bedenimin içinde fokurdayan ruhum yerine gelmedi.
Savaş denen şey insanla başlar insanla biterdi.
bu yüzden cepheler falanca dağda ya da falanca ovada değildi.
Cepheler, acımasızca insanoğlunun içindeydi..
yani insan savaş alanıydı.
Peki bir barış bahçesi olamaz mıydı insan?
kış gelip çatmıştı.
Dallarım kar yüklüydü artık, yanım yörem çeşitli yerlerinden havaya çivilenmi gibi gözüken kapkalın bir sisle kaplıydı..
Boş Hayallere dalıp insan denen varlığa bel bağlamamalıydım. Çünkü yüzyıllardır çözülemeyen bir bilmeceydi insan..
Derinlerden daha bir sırdı yada ucu bucağı olmayan içi pisliklerle, eşsiz güzelliklerle dolu olabildiğine karanlık ve karmaşık bir evrendi..
öyle ki onca kafa patlatmasına rağmen binlerce yıldan beri kendisi bile çözemiyordu kendini..