Bir Nedeni Yok Yalnızca Öptüm
Dudaklarım gerisin geriye çekildi; ağdalı bir sıvının ağır ağır örttüğü, korkunun biçim kazanıp ayağa kalktığı ve ‘hey bana bir şeyler söylemenin vakti geldi’ dediği zamanlarda bekledim seni; gözlerimi kapadım. Bekledim. Beklerken, özlemenin hangi geçitleri geçilmez kıldığını, hangi duyguların insanı hayata
Çektiğim acıya bir ad taktım;
“Köpeğim” diyorum ona…
O da herhangi bir köpek gibi sadık,
sıkıcı, arsız ve… Oyalayıcı ve akıllı…
Zorba tavırlarla onu oyalayabiliyor,
onu azarlayabiliyor, öfkemi ondan alabiliyorum.
Başkalarının kendi köpeklerine,
uşaklarına, karılarına yaptığı gibi…
Ey garip gönüllüm dertli yoldaşım
Niye belli değil baharın kışın
Varmıdır sormazlar ekmeğin aşın
Zengin isen ya bey ya paşa
Fukaraysan ya aptal derler ya cingan haşa
Kim onun halını sormuş demezler
Cahilin gözünde hormuş demezler
Garipler kim iş vermiş demezler
Zengin isen ya bey derler ya paşa
Fukaraysan ya aptal derler ya cingan haşa
Sende bir
Doktorun karıma verdiği ilaçları yazan hemşire, reçetenin ad - soyad kısmını doldururken farkettim reçetenin kalbime yazıldığını.
sevgilim
yeni bir ad bulmalı sana
yastığımdaki kokunu avcumda tutuyorken
varsın dokunmayayım hiçbir şeye
avcumu ağzıma bastırıyorum
deliyim
böyle dolaşıyorum sokaklarda
Ahmet Erhan