Bir Yudum Kitap
İnsan hükmedemiyor kendisine. Hele ki şu asırda; öfkesi büyük, derdi büyük, işi gücü büyük kibirli mahluklarız işte. Tam da birilerinin istediği gibi. Bilge Karasu, "Bizden beklenen de bu, insan olduğumuzu unutmak." der Göçmüş Kediler Bahçesi'nde. Her birimizi doğuran bir ana, gireceğimiz yer bir metre toprak sevgili okur. Var olsun
Ve Beyazıt’ta bir ağacı çiziyor Bedri Rahmi, bir atkestanesini ve göğü.
Bir ağaç, belki bin yıllık belki daha da (atkestaneleri ne kadar yaşar? o kadar işte).
Girintiler, çıkıntılar, oyuklar, boğumlar. Hep bir ağaç olmak için
Bir ağaç çekilmiş içine, yalnız kendini dinleyen, kendi olan ve ihtiyar.
İhtiyar, çünkü bir yaşamalara gidip gelmiştir, uzamıştır elleri ve saçları
Bilir ki büyümek, atmaktır, yenilemektir kendini, dönüp içine çıkarak içinden
Katı bir yasanın elinde, duyulan, yaşanan yalnız.
Bir ağaç, sayrılı, uzamış yüzü, tırnakları, büyütür gibi bir acıyı, bir yıkıntıyı
Onun için kızgın ve öfkeli (başka nasıl olabilir, nasıl bağırmak istemez: Ben de yaşadım!) diye
Hem kim hazırlanır kıyımlara kendi eliyle, ıssızlaştırır göğünü kim?).
Sayfa 107 - yky pdfKitabı okudu
Dağlım. Şikâyet etmek, kızmak, bağırmak, sinirlenmek ve hatta darılıp küsmek arızidir. Allah’ın arzında, insan hariç hemen hiçbir şey şikâyet etmez, bağırmaz, küsmez. Biz insanlar nefis ve irade sahibi olmamız hasebiyle kızıp bağırıyoruz, üzüyoruz, incitiyoruz. Bir ağaç diğer bir ağacı, bir çiçek diğer bir çiçeği, bir kuş diğer bir kuşu üzmez, incitmez. Kabul, insan nefis ve zaaf sahibidir, hatalarıyla vardır. Ancak sabır, şefkat, feragat, fedakârlık ve merhamet de bizler için değil midir Dağlım?