Tüm dünyam geceydi ve sen bir kibrit çaktın. Bu hayatta bana ne olursa olsun seni bir sonrakinde bulacağım. Seni her zaman bulacağım. Sana olan hislerim asla tükenmeyecek. Gece vakti gökyüzü gibi sonsuz. Sen ve ben.. Biz sonsuzuz.
Tanrılar benim gibi insanları dinlemez ama diz çöküp seni korumama izin vermeleri için dua ettim. Öncede hayatımın zehiriydin. Ve şimdi onun merkezi oldun.
Dünya kadar zamanları vardı, öyle değil mi?
Meğer yoktu işte ve bu, Mariana'nın tek pişmanlığıydı: geleceği cepte görecek kadar kibirli ve aptalca davranmak.
Çocukken öğrendiğim ilk şey kontroldü. Duygularını kontrol et yoksa sarayını yerle bir edersin. Kalbini kontrol et çünkü o güce birinin erişmesine izin vermek felaket olur. Dilini kontrol et çünkü sen ilk doğan değilsin ve fikirlerinin bir önemi yok.
Oysa her şeyin bir şekli vardır. Karanlık, belki de hayatın bir anında kendinizi maskesiz gördüğünüzde hep olduğu gibi aslında hep kristal berraklığındadır.