İnsan insana muhtaçtır demişti bir hocam. Fakat kabullenmek istememiştim. Bir insana muhtaç olmak çok acı gelmişti. Ve bir dua dökülmüştü dilimden; Allah'ım, beni senden başkasına muhtaç etme. Fakat anladım ki, muhtaçlık el açmaktan ibaret değilmiş. Bir insanın bizi güldürmesine bile muhtaç olabiliyormuşuz. Ya da samimi bir gülüşle kötü olan bazı şeyleri unutabiliyormuş insan. Kalbimizin yakınlık gösterdiği kişilere dertlerimizi açmak iyileştiriyormuş kısmen. Zor anında yanında olduğunu hissettiren, sana iyi gelmek ve mutlu etmek için elinden geleni yapan, dua ederek seni iyileştirmeye çalışanlarda olmalıymış hayatında. İç döküp sarılmak istediğimiz samimi dostlara muhtaçmışız. Meğer her gönül bir başka gönlü açacak anahtarı taşıyormuş...
- Huzeyfe Mücahid
'Tercih edilmemiş bir yalnızlık insanı içten içe çürütürmüş.'
Ve ettiğim duayı değiştiriverdim hemen. Allah'ım, Sen'den başka birine el açmaktan Sana sığınırım..