ruh üşümesi
Yazarken nefesimi tuttuğum, bıraktığım, kelimeleri yuttuğum, vazgeçtiğim doğrudur. Zaten vazgeçmek boynumun borcu mudur, alnımın yazısı mıdır hiç anlamadım. Sürekli ya vazgeçiyorum ya vazgeçiliyorum. Bu döngüde kör bir kuyuya giriyor, sağlam çıkamıyorum. Bazen kolum olmuyor bazen ayağım, bir defa gözüm yoktu, gözlerimden biri. Korkunçtu bu. Ben de diğer gözümü kuyuya geri yolladım, bulması için kayıp gözümü. O arada ben karanlıkta kaldım ama düşünmek için hiç vaktim olmadı, hiç durmadan yaşamaya uğraştım, tam öyle yaşamaya alışıyordum ki iki gözüm de geldi. Seneler geçiyordu, şükür kavuşturana dedim. Ama gözlerimin gelmesiyle sorunlar bitmedi, gözlerim geldiğinden beri dünya gözümü kamaştırıyordu, bir şeyler yapmalı, vazgeçmeliydim, ölüyordum, böyle nasıl yaşanılırdı? İki gözüm geldi, ben bozuldum. Bir başkası oldum çıktım, hırçındım ama dalgındım yeniliyordum bir de üstüne kazanmak gayemi unutmuştum.
On Üç Günün Mektupları / Cemal Süreya
... Sen ki sümbülsün, leylaklaştın, ama haklı olarak manolya olmayı her zaman yadsıdın. Elif'sin sen, anısın ve geleceksin, gerçeksin ve düş. Şiirin takma adı, devrimin ağaç altı, alnımın yazısı. Evet, sende ıhlamur kokusu, bende tarçın kokusu.
Yapıtlarını deniz kıyısında birbirine karıştıran iki eski uygarlık gibiyiz.
Yazacaksın, değil mi?
Gözlerinden öperim. Habarını beklerim.
Hadi!
Cemal Süreya
(Ankara 4 Haziran 1977)
Şehirlerin Şarkıları
Hayatımdaki şehirlerin kendilerine ait şarkıları vardır, kendisini şarkılarıyla anımsatan, hatırlatan...
Bazı şarkıların şehirleri vardır ya da bazı şehirlerin şarkıları vardır, tezlerini doğrular, benim şehirlerimin şarkıları da...
Sonra, her bir şarkı, flu bir hayalin içinden sıyrılarak akla çakıldığı anı belli belirsiz kıpırtılarla
Kimden sual ettiysem halimi
Güldüler.
Anam bile şiir yazdığım için
Bakmadı yüzüme.
Yalnız bir öğleüstü sofrada
Ölüm mukaddermiş dedi
Halbuki yaşamak alnımın yazısı...
Rüştü Onur