“Yaşam, boşluğun içinde tuhaflaşıyor, hiçbir şey onu dizginleyemiyor, neye bel bağlayacağını yahut ne yöne gideceğini bilemiyordu. İnsanın hareket etmeksizin kendi içine dönmesi korkunçtur, uzun süre boyunca kendi başına ve kendi için yaşamaksa ölümcül. Öte yandan hastalık kesinlikleri yıkıma uğratır, ölüm kendisinden daha büyük olmaya çalışan hiçbir hakikate geçit vermez, hepsini hiçliğe dönüştürür.”
“…bu dünya öyle uçsuz bucaktı ki insanın tamamen kaybolması işten bile değildi; buradan çıkabilmek için kim bilir kaç insan hayatı kadar süre gerekiyordu?”
“Var olmak mı, yok olmak mı, bütün sorun bu!
Düşüncemizin katlanması mı güzel,
Zalim kaderin yumruklarına, oklarına,
Yoksa diretip bela denizlerine karşı
Dur, yeter! demesi mi?
Ölmek, uyumak sadece! Düşünün ki uyumakla yalnız
Bitebilir bütün acıları yüreğin,
Çektiği bütün kahırlar insanoğlunun.
Uyumak, ama düş görebilirsin uykuda, o kötü!
Okur Takip Önerileri
...Ben dışarıda, kapıların dışındayım, yine dışında. Dün gece kapıların dışındaydım. Bugün yine dışında. Ben daima kapıların dışındayım. Ve kapılar kapalı. Oysa ben ayakları külçe gibi ve yorgun bir insanım. Açlıktan karnı guruldayan bir insan. Gecenin ayazında kanı donan bir insan. Tek ayaklıysa boyuna ismimi söylüyor. Geceleri gözüme artık uyku girmiyor. Ben nereye gidebilirim, yahu? Bırak da geçeyim!
“Yaşamın, günü geldiğinde işe yaramayan, zayıf her şeyi ortadan kaldırdığını biliyordu. Sonunda sıra ona da gelecekti...”
Kitapçı Mendel, Stefan Zweig
“Galiçyalı bu küçük adam gençken bana kendini bir şeye sonsuz bağlılıkla adamanın ne demek olduğunu öğretmişti. Sanatçıyı, düşünürü, gerçek bilim adamını ötekilerden ayıran bu özellikleri sınırsız bir düşkünlüğe sahip olmalarıydı.”
