Bates, kitap uzunluğundaki edebiyat eleştirisi eserinde esas olarak Rusya, Amerika Birleşik Devletleri, Fransa ve İrlanda'dan yazarları tartışıyor ve bunu yaparken kendi başlıca edebi etkilerine saygı duruşunda bulunuyor. On bölümde, Nicolai Gogol ve Edgar Allan Poe'dan 1940'ların başlarındaki yeni nesil İngiliz ve Galli yazarlara kadar yazarların güçlü ve zayıf yönlerini araştırıyor. Bret Harte, Ambrose Bierce, Sarah Orne Jewett, O. Henry ve Jack London'ı içeren Amerikan geleneği hakkında coşkuyla yazıyor ve Çehov ile Maupassant'ı ahlaki içerik gibi açılardan karşılaştırdığı merkezi bir bölümden önce özellikle Stephen Crane üzerinde duruyor. , şefkat, yapının basitliği ve bunların her birinin okuyucuya yüklediği talepler. Tolstoy, Wells ve Kipling'den kısaca bahsederek, daha büyük bir heyecanla Katherine Mansfield'a doğru ilerliyor:Dublinliler ve Sherwood Anderson, Hemingway, Faulkner, Katherine Ann Porter ve William Saroyan'ın Amerikan rönesansı. DH Lawrence'a ve Birinci Dünya Savaşı'ndan sonra yazan çağdaş İngiliz yazarlardan oluşan bir listeye takdirle bitiriyor. Bu edebi portreler sırasında Bates, güzel bir kısa öykünün unsurlarını araştırıyor ve böylece bir yazar olarak kendi derinden hissettiği hedeflerini belirtiyor: basitlik, açıklama yerine ima, ahlaki öğretinin yokluğu ve hikayeye yüklenen yüksek sorumluluk. okuyucu.
Orijinal önsözde, kendi çalışmasını açıkça tartışmanın dışında tutuyor, bunun yerine "bir bütün olarak modern kısa öykünün eleştirel bir incelemesini" yapmayı ve kendi öykülerine veya yöntemlerine odaklanmamayı diliyor. 1972
Giovanni Boccaccio'nun
Celal Üster