Öyle bir kış yaşadım ki
Yazın sıcaklığını unutturdun
Elbette bütün mevsimler senle olmalıydı
Ama ilk kez baharda üşüdüm
Şimdi mevsimi sen olan bir yer arıyorum
İçimde kopan fırtınaların sahibi
Dünyanın diğer ucundaymış gibi uzak ve çaresizim
Gecelerin soğuğunda sarıldığım kadın
Tut ellerimden artık güneş doğsun yüzüme
Sen yokken ben hiç gülleri koklamadım
Papatyalara sarılmadım
Sen yokken ben hiç bahar yaşamadım
Hasret kaldım gülüşüne
Gel böyle,
Baktırma artık uzaklara
Son sigarayı yaktırma
Yanımda kal
Tam şuramda mühürlenmiş korkular, yaram fena
Yanımda kal
Tam şuramda ağlaşıyor hatıralar koynumda
Yalnızlık simsiyah bir yangın
Buymuş yasası insanın
Kalbimin içinde senden önce ne vardı
Kalp kapatmış yine yolları
Mutluluğun tek kanıtı aşk mı
Yanımda kal
Gölgen düştü üstüme kime saklansam,
hep yağmurların buldu beni
Islandım elbet
Ne kadar çok istedim
Yürüyüp gitmek...
İyi niyetli bir güne
Dünü mü, yarını mı, emanet etmek
Çık karşıma düşman gibi
Aç kalbimi bak ruhuma
İyileşmiyor, iyileşmiyor
Hep yara bere senden sonra
Yerinmeler, acınmalar, pişmanlıklar arkadan bakınca geçmişin sevinçleridir. Geriye bakmayı sevmem ve geçmişimi uzaklarda bırakırım, tıpkı bir kuşun uçmak için gölgesini terk etmesi gibi.
(Andre Gide)