Gül dudaklar büzüldü
Kara gözler süzüldü
Lütfullah’ım uyusun
Uyusun da büyüsün
...ağlıyor ağlıyor lakin yüreğinde tutuşmuş volkanı bu gözyaşları bir türlü söndüremiyordu.
Sıra benimdi ama ecel yavrumu aldı. Ölüm yol erkân bilmiyor. Ah, kara toprak, onu bırak beni al.
Hayatın iki ucunda fakat birbirine ezelî bir iradeyle bağlı bu iki vücudu, uzun gecelerin gamlarını dağıtmak için, her köşesi çın çın öten boş sofalarda, kucak kucağa gezerken bir gören olsa perili, metruk harabelerde hayaletler cilveleşiyor sanırdı.
Hayatın aldatıcılığında öyle bir sihir var ki, istikbal bize çektireceği bütün felaket ve uğursuzlukları tesirli bir konuşmayla yüzümüze bağırsa, yine müthiş kastını anlamak istemeyeceğiz...
Elemlerimizi götürdüğünden ziyade sevinçlerimizi de gömüyordu. En büyük filozoflarımız bile maziyle istikbal cereyanları arasında bizi sürükleyen hâlden doğacak saadetleri bekleyerek yaşamıyorlar mı?