Sokak Hayvanlarıyla ilgili hislerim
''Pek çok kez hayvanların da kendi acı ve yas hikayelerinin yazılmasına hakları olduğunu düşünmüşümdür. Elbet bir gün birileri bu hikayeleri yazacaktır.''
Sayfa 18
İnsandan daha korkunç bir şey var mı yeryüzünde?!
Bizler de öyle çok değiştik ki, bugün ekranlarda gördüğümüz dehşetin dün gördüğümüze oranla daha da ürkütücü olmasını bekliyoruz. Aksi takdirde, o kadar da korkunç gelmiyor bize bugün gördüklerimiz. Bu anlamda çizgiyi aştık...
O zaman anladım ki, herkes bizim hakkımızda aynen böyle düşünüyor: Ağızlarının içi kan dolu, kalkmış bir de konuşuyorlar…
Özellikle de lise öğrencileri, onların yanıt aradığı sorular var. Ama ne yapılabilirler? Bu soruların yanıtlarını nerede bulabilirler? Okuyarak mı? O yanıtları içeren hiçbir kitap yok. Film yok, masal bile yok. Söylence yok...
.... Güvenmeye alışkın olduğumuz her şeye karşı inancımızı sarsıyordu.
Size orada savaşı kaybettiğimizi kim söyledi? Biz savaşı burada, evimizde kaybettik.
İnsanlar gitmişti, onlardan geriye kalan fotoğraflar sürdürüyordu yaşamlarını o boş evlerde...
Ya da belki her şey son derece basittir. Dünyaya parmak uçlarında yaklaşıp tam eşikte durmak lazımdır, kimbilir?!
O zaman bütün bunlar niye? Yazdığınız kitap, uykusuz gecelerim niye? Eğer yaşamlarımız bir kibrit çöpünün anlık alev alışı gibi bir şeyse, bütün bunlar niye?