Kırk beş yaşındaydı. Bu dünyanın acı, tatlı her şeyini görmüş; fakat sonunda içinin üç büyük acıyla dolduğunu anlayarak talihine küsmüştü. Birinci acısı Ötüken’de Türk kağanını, kurt başlı sancağı
görememekti. İkinci acısı Kür Şad’ın oğlu olduğunu söyleyememek, üçüncü acısı da sevgili karısını özlemekti. Babasının ve anasının ölümleri Tanrının buyruğuna uygun olduğu için buna yanmıyor ama
ötekiler Tanrı yasası olmadığı için gönlünü sızlatıyordu.
Urungu çok erkenden kalkarak atını tımar etti. Ay Hanım’ın verdiği börkü giymişti. Yine dirliğinin sıkıntılı günlerinden birini yaşılacaktı. Bahtın kendisine yüklediği yükü çekmeği şikâyetsiz kabul ediyor,
bilâkis ara sıra talihin kendisine güler yüz göstermesine anlıyordu. Acıya alışmış, acı ile yuğurulmuş kişiye bahtiyarlık güneşinin, ışıklarını kısa bir an göstererek sonra yine onu karanlığa boğmasında
sanki ne mânâ vardı?
Yârı her bir anışım
Bir ölümdür tanışım!
Belki diner yanışım
Son uykuya varınca
Çekildi mi kılıçlar
TÜRK'ün gönlü hoşlanır
Kağanlığı kurmağa
Yeni baştan başlanır.
Ayın bahtı karanlık,
Urungu'nun karadır...
Final
_"Onbaşı! Büyük acı çektin. Ama dirlikte çekeceğin acılar bu kadarla kalmıyacak, bunu bil"dedi.Sonra başını göğe dogru kaldırdı. Gitgide ağırlaşan ve yavaşlayan bir sesle ilave etti:
_Bazen yanlış bir hareket büyük sonuçlar doğurabilir ve hayatın akışını tamamiyle tersine çevirir.Ondan sonrada ölüme kadar yanıp yakılmak fayda etmez. ..
Sayfa 212 - İrfan yayınevi