hani dünyanın yedi harikası var ya, benim için dünyada bir tane harika var, o da annem.
Bazen bana öyle geliyor ki, sen korkunç olayları korkunç bir sona bağlamak üzere bilinmeyen, görünmeyen bir el tarafından oynatılan bir kuklaydın yalnızca.
Ama kuklaların da tutkuları vardır.
Sayfa 60Kitabı okudu
evet, gerçekten de acılar bazen büyütüyor, olgunlaştırıyor insanı. aklını başına getiriyor.
mutsuz bir çocukluk ve ergenlik geçirenlerin çoğu sonradan mutlu olmayı pek öğrenemiyor ve genellikle güvensiz, depresif, çok kaygılı, umutsuz ve doyumsuz yetişkinler haline geliyorlar.
kendiyle barışık insanı hayat çok sever ve şans kapılarını önce ona açar.
öyle bir sevdim ki onu, acısı bile bal bana bu aşkın.
benim de insan olduğumu, sevilecek biri olduğumu bana o öğretmişti. onun yanındayken içimi daraltan her şeyi unutuyordum, havadaki kasvet dağılıyor, içim sımsıcak oluyordu ama bu duygular bana ait değildi. daha önce kendimi hiç böyle hissetmemiştim.
sanki bir yanım eksikti de ona âşık olunca tamamlanmış gibi hissettim.
bütün bunlar laf değil, söz değil, namus değil ama ben genç kız olarak erkek arkadaş edinirsem bu namus!
çocuklar, en çok da onları gören, seslerini duyan, onlara değer veren, onları seven anne babaların yanında mutlu olurlar.