Şu özgeçmişler de, bana hep mezar taşları gibi gelmiştir. Hele yazar hâlâ yaşıyorsa kitapların başına erkenden, hatta aceleyle dikilmiş gibi gelir. Sanki özgeçmiş, bir an önce ölse de ben de tamamlansam diyormuş gibi. Sana da öyle gelmez mi?
Sayfa 162Kitabı okudu
Aşk belki dağılmamak için uydurulan bir şeydir sadece, bir kılıf, geçiştirme, temel bir şeyi örtme çabası...
Sayfa 161Kitabı okudu
Ama öyle değil. Sözcükler koca taş parçaları gibi boynuna asılmış. Her tuttuğun -ya da tutunduğun- seni bir çıpa gibi hızla derinliklere gömüyor.
Sayfa 126Kitabı okudu
Çevreme bakıp ne görüyordum? Boş, boşalmış, içi oyuk yaşamlar toplamı.
Sayfa 97Kitabı okudu
Okumak beni yalnızlaştırdı, beni benden sürdü diyemem, belki tersi daha doğrudur, daha önce sürülmüş olduğum, bana aynı zamanda sonsuzluğu duyuran kesin yalnızlığı hissettiğim için okumak beni bu kadar sarmıştı.
Sayfa 44Kitabı okudu
Gövdemdeki her canlı sinir çoktan ölmüşken, yürüyen bir felakete dönüşmüşken hangi felaket etkileyebilirdi beni artık?
Sayfa 18Kitabı okudu
Varlığın aşırılığı da yokluğa varmaz mıydı?
Sayfa 16Kitabı okudu
Hayır, Rayber yaşamıyor, onu öldü kabul etsem daha iyi olur. Sağ çıkmadı, bir bodrumda öldü Rayber.
Sayfa 71Kitabı okudu
…ama bizim barış dediğimiz nedir zaten, iki savaş arasındaki duraksama değil midir?
Sayfa 23Kitabı okudu
Sonra düşünüyorum, madem ev yapıp kendimizi kapatıyoruz, o zaman niye kapı, pencere açıyoruz?
Sayfa 15Kitabı okudu