"Sizi tanımıyordum. Yüzünüze boşuna yaklaşmaya çalışıyordum. Sizde güzel olan her şey, imgesini izlediğim alçak derinliklerdedir. Sizi çağırıyordum ve adınız en alçak düşüncelerimin yankısı oluyordu. Utanç günleri. Şimdi çok geç. Önünüzdeyim ve size yanılgılarımın gösterisini sunuyorum."
Dışarısı, Gece.
"Öteki gece hep başkadır. Yalnızca, gündüzün içinde onu duyduğumuzu, kavradığımızı sanırız. O gündüzleyin, açıklanabilecek giz, örtüsünün kaldırılmasını bekleyen karanlıktır. Yalnızca gündüz geceye tutkulu olabilir. Yalnızca gündüzün içinde ölüm arzulanabilir, tasarlanabilir, kararlaştırılabilir: Ulaşılabilir. Yalnızca gündüzün içinde öteki gece bütün bağları koparan, sonu ve uçurumla birleşmeyi arzulayan bir sevgi olarak çıkar ortaya. Ama, gecenin içinde, kendisiyle birleşilmeyen şey, ardı arkası gelmeyen yineleme, hiçbir şeyi olmayan taşkınlık, temelsiz ve derinliksiz olanın pırıltısıdır.''
Dışarısı, Gece.
''Gecenin içinde, ölümü buluruz, unutmaya ulaşırız. Ama öteki gece bulunmayan ölümdür, unutmanın içinde, hep anımsanan anı olan unutulan unutmadır.''
Gitmediğim ve otelime geri dönmediğim zaman, yorgunluğumdan endişe duydu ve gece ilerledikçe endişesi şaşkınlığa, gizeme ve korkutucu bir şey hakkında ısrar etmediği, ama gittikçe artan bir önseziyle tekrar tekrar döndüğü bir soruya dönüştü.
Sayfa 35 - DostKitabı okudu
