“Allahım! Çok zor bir dönemeçteyim. Sen ki İbrahim’in Rabbi, yüce arşın sahibisin. Biliyorum ki senin her şeye gücün yeter. Bu işte sana güvendim. Nefsimin şerrinden sana sığınırım.”
Kaderimde varsa toprak rahmete kanar, Tarlam yeşerir,
Bire bin verir.
Nasibimse eğer,
Bataklıkta gezinirken,
Ayağıma inci takılır.
Arpayı tek tek ayıklayıp öğütsem de, Talihim istemedikten sonra,
Yine dişime taş dokunur.
Hepsi alın yazısıdır bunların,
Kartal kapar savurur da incinmem,
Düz yolda düşerim ayağım kırılır.
Sayfa 169Kitabı okudu
Kadın cevherdi. Anne kutsaldı, ilk ocak ve mektepti. Însan denen yavru ilk ona emanet edilmişti. Öyle ise ona sahip çıkmak gerekti. Onu eğitmek önemliydi. Koca bir insanlık elinden geçen kadın asla ihmale gelmezdi.
Sayfa 119Kitabı okudu
İnsan olmayınca nefsine söz geçirebilirdi, fakat her şey olunca ve şartlar ayaklar altına serilince nefsi hırstan arındırmak bir irade işiydi. Hatice öylesi zor bir sınavı aşmıştı. Malı çok olsa da, gösterişe kaçmaktan hoşlanmıyordu. Her zaman hoş ve zarif giyinir, özgün takılar takardı.
Sayfa 112Kitabı okudu
" Müjde kuşum! " demişti. “ Bilirim ki, kalabalıklar içinde yalnızsın. Ama hüzünlenme. İbrahim'in Rabbi, seni oraya çağırıyor. Unutma! Rabbini tek ilah bilenler, asla üzülmezler! ”
Sayfa 68Kitabı okudu
Geceleyin yürü, gece, sırlar rehberidir, herkes uyurken, ilahî aşk sırları, mana zevkleri gönle gelir. Çünkü geceleyin gönlün kapılan açılır, yapılan işler, yabancıların gözlerinden gizlenir. Geceleyin, gönlümüz aşk ile, gözlerimiz ise uyku ile karışmış olduğu halde, bizim yârin güzel yüzü ile işimiz vardır, buluşmamız vardır.
Hz Mevlana Celaleddin Rumi
Sayfa 217Kitabı okudu