Peygamber(s.a);" Hangi şey için yaratılmışlarsa herkese o şey kolaylaştırılmıştır " buymuşlardır. İzzet ve Celâl sahibi olan Allah herkesi bir iş için yaratmış ve o işin yolunu o kişiye kolaylaştırmıştır.
Sayfa 70 - Dergâh Yayınları
Söz iki nevidir, sükut da iki nevidir. Sözün bir kısmı hak, bir kısmı bâtıldır. Sükütun bazısından maksat, bazısından gaflet hasıl olur. O halde her insanın, konuşma halinde de, susma halinde de nefsinin yakasına sarılması lazımdır. Şayet söyleyeceği söz hak ise, o takdirde sözü sükutundan üstündür; bâtıl ise bu durumda susması konuşmasından efdaldır.
Sayfa 417 - Dergâh Yayınları
Hikaye: Hâtem (Hâtim) Asam (r.a.), "Dört ilmi seçince bütünü ile âlemden kurtuldum". demiş, "bunlar nedir", sorusuna da şu cevabı vermiştir:
"Birincisi: Bildim ki, Allah Taâlâ'nın üzerimde hakkı vardır. Benden başka hiçbir kimse bu hakkı eda etme gücüne sahip değildir. Derhal bu hakkı ödemek için çalışmaya koyuldum.
İkincisi: Kısmetime bir rızkın düştüğünü; hırsla çalışsam bile artmayacağını anladım ve rızkı artırma kaygısından kurtularak rahatladım.
Üçüncüsü: Kaçmakla kurtulamayacağım bir şeyin ölümün beni takip etmekte olduğunu anlayınca, derhal ona karşı hazırlık yapmaya başladım.
Dördüncüsü: Ululuğu ulu olan bir ilahım var. O, benim her halime vakıftır, anlayışına ulaşınca ondan utandım. Yapılması uygun olmayan davranışları terk ettim. Kul Mevlâ-yı Müteâl'in kendisine nazar etmekte olduğunu bilirse, kıyamet günü efendisinden utanacağı bir işi yapmaz".
Sayfa 79 - Dergâh Yayınları
Sadi Der ki;
Günahkâr-i endişe-nâk ez Huda
Besi bihter ez âbid-i hod-numâ
Sadi
(Allah´tan korkan günahkâr, kendini gösteren ve beğenen âbidden çok daha iyidir).
Sayfa 121Kitabı okudu
Resulüllah (s.a), bir hadiste şöyle buyurmuştur: "Her şeyin bir zekâtı vardır, evin zekâtı misafir odasının bulunmasıdır."
Sayfa 376 - Dergâh Yayınları
Denilmiştir ki, lügat mânası bakımından mahabbet, "hibbe" kökünden alınmıştır. Hibbe, arazide toprağa atılan tohumlar (habbeler, çekirdek, nüve ve taneler) mânasına gelmektedir. Habbaye hubb (yani taneye sevgi) denilmesinin sebebi, hayatın aslı onda ve o olduğu içindir. (Hayatın aslı habbe denilen tohum ve tane olduğu için habbeye hubb ve mahabbet denilmiş veya sevgi mânasına gelen hubb ve mahabbet habbe kökünden alınmıştır. Çünkü dinî, manevî ve insanî hayatın aslı, esası, kökü ve tohumu hubb ve mahabbettir). Nitekim habbe de bitkilerin kökü ve tohumudur. Şöyle ki: Habbe (ve tane) denilen tohum yere düşer. Üzeri toprakla örtülür. Üstüne yağmur yağar, güneş ışınları ve ısısı üzerine gelir. Sıcak ve soğuk üstünden geçer. Zamanın geçmesiyle ve değişmesiyle o tohum değişmez. Vakti yaklaşınca uç verir, biter gelişir. Çiçek açar ve meyve verir. Kalbi mesken edinen ve oraya yerleşen hubb (mahabbet, aşk ve sevgi) da böyledir. Huzur ve gaybetle bela ve mihnetle, rahat ve lezzetle, firak ve visal ile değişmez.
Sayfa 367 - Dergâh Yayınları