Kendi varoluşunu amaçsızlığa indirgemiş bir zavallılık sergiliyor insanlar. Dişlerini gıcırdatıyorlar, ısıtıyorlar. Evet, insanı yemek yerken görmek çok canımı sıkıyor. Otlayan bir inekten veya haksız yere ölmüş bir hayvanının leşini yiyen bir sırtlandan farkı kalmıyor gibi pek. Amacı sürekli bir şeyler çiğnemek olan bir toplumun varoluşu neye yarar? Sanırım iyimser olmak daha rahatlatıcı. Veya kendimi öldürebilirim. Fakat bu yasak. Ayrıca işe yaramaz. Faydasız bir eylem. Hem teoride hem pratikte ispat edilmiş. Yine de duvarların rengine canım sıkılıyor. Kelimeleri kullanamamak, onların varlığını doygunca duyuramamak ve kocaman bir ızdırabı beş para etmez hale getirebilmek acziyetini yaşarken, pencereden baktığım güzel manzaranın bir anlamı olmuyor. Yeryüzünde kalan şey hiç masum olmayan bir hayvanlık. Cinai arzuların sürekli arttığı ve legal hale geldiği, kimsenin kendi içine müdahale etmek istemediği ve hatta itinayla kaçırdığı kendi minicik ve sonsuz alemimde, tertemiz uçuk mavi duvarlara bunalıyorum.
Sayfa 31Kitabı okudu
İnsanın başına her şey gelir. Yolda yürürken üzerinize bina düşebilir mesela veya bir mermi beyninize girebilir. Çoğu zaman kaldırımlarda uzun uzun beklemek istiyorum. Bunu içerleyerek yakılan bir sigara eşliğinde yıldızların uyumsuz şekilde çınlamasını seyrederken yapmak istiyorum. Belki yine üstü başı perişan bir hayalet uğradığı hayal kırklıklarından bahseder ve ben hiçbir şey söylemek veya çalmak zorunda kalmam. Burada benden iyi niyet, hoşgörü, alçakgönüllülük ve zenginlik bekleyen insanlar var. Onlara bir şey anlatamıyorum. Kendi varlığımdan sonsuz şüphedeyim. Işıklarsa şüphesiz şekilde varlar. Ellerim acıyor. Bir şey yazmadım ve beni rahat bırakın. Benim hakkımda sızlanıyorlar. Ben, yüce bir varlığım sanırım. Sanırım artık başka şeyler duyamıyorum. Kendi sesimi ilah edinmiş gibi yırtınıyorum. Kaybettiğim her saniye kızgınım ve gidin diyorum. Yine geliyor. "İyi misin?" diyor. Bu çok saçma. Tabii ki beni düşünmüyor. Hayır. Beni düşündüğüne veya sevdiğine beni asla inandıramayacak. Buna inanmak, tarihi inkâr etmektir. Veya belki yeryüzü incecik yeşil bir tabakayla kaplanıyordur da ben sarı ışıklardan dolayı bunu karamsarlığıma çeviriyorumdur. Yine de hayır.
Sayfa 32Kitabı okudu
Binlerce şüphe veya kaçış içerisinde verilen tek karar kendisini cezalandırmaktır. Artık kırk beş sene sonra temizlenir ve ukala hale gelirse, ona yeni doğduğu zamanları hatırlatmak gerekir. Çiçekleri ısrarla anlatmak gerekir veya kedileri. Yeniden sonsuz büzülüşüme geçmeden evvel bir sürü tantana çekmek zorunda oluşum olsa olsa bir hakikati veya adaleti gösterir. Mahcubiyete niyet etmiş gibi yaşıyorum.
Sayfa 34Kitabı okudu
Kademeli şekilde artan bir ızdırabın verdiği o incecik keyif yok. Ellerimi bıraktım. Çünkü başka insanlara eziyet etmek istemem. Alınıp götürülen birçoklanı gibi salağa yatıp uyuyakalmak peşindeyim. Önümü görmüyorum. Hızlıca dönüp duran bulamaç haline gelmiş bir zihin. Bir öyle bir böyle. Şu veya bu şekilde inceltilmiş zevklerimin cesetleri öyle tertemiz ki, ölmemişler zannedip üzerime giyiniyorum. Kokuya aldırmıyorum. Camları açıyorum. Yine de ağır geliyor. İyimserlik ağır geliyor. İstenmediğimi sezmiyorum. Kırıntısı bile yok. Evet burayı diğerlerinden daha hızlı yazdım. Ve şimdi düne göre biraz daha geç kalmış durumdayım. Bilinen gerçekler için çok geç. Sahiplenmek için değil belki, fakat özür dilemek iyice klişe oldu. Yapılan işler ağır, belki affedilmez; ama bu, gidiyorum diyemeyeceğin kadar çıkmaz bir yol. Sanki yol, bana geliyormuş da ben her geçen gün daha çok sararıp küçülüyormuşum birazdan çıt diye kırılacakmışım gibi. Evet, beni abartıyorum. Birkaç genelleme ile kendimi katledebilirim halbuki. Bir şeye benzemediğimi biliyorum. Bunu gerçekten biliyorum. Sıkıldığımdan anlıyorum bunu.
Sayfa 36Kitabı okudu
Ayaklarımın etrafında kalıntılar var. Ruh kalabalıkları ve kötü kokan sohbetlerin artıkları.
...
Evet, benim varlığım zarardan başka bir şey getirmiyor. Bu kirlenmiş ve yozlaşmış akıllara bir derman olamayacağım. Burada ben, herkesten aşağıdayım. Benimki, en aşağıda, en alçak olmanın kibri. Alt tarafın çıkıntısı olmak. Ellerini uzatanlara bela okumak ve gidin diye bağırmak ve minnetsizlik takıntısı ile belki kalp kırmak pahasına reddetmek. Bazı insanlar dünyaya kaybetmeye gelmiştir. Kaybedenlere dokunulmasa keşke. Onlar kendi başarısızlıklarıyla ve acizlikleriyle ve hatalarıyla kendilerini birleştirmişlerdir.
Sayfa 37Kitabı okudu
Zamanın ayrıldığı bir yer var. Küçücük bir penceresi olan tıfıl bir hücre. Zamanın zaman olduğu, güleç ve cömert bir gökyüzünü görüyor o pencere. Oradan incecik sızan ışık demetlerine dikkatlice bakınca her birinde yeniden kainatlar meydana geliyor. Yokluğumun önemsiz olmasını ve eğer varsam da bunun zararsız olmasını diliyorum. Gece için yeniden şairlere bağırıyorum. Yeni gelen ritimler tedirgin ediyor beni. Alışmak istemediğim hislerimi alıp bir kaba doldurup arada sırada koklayıp tekrar yerine kaldırmak ne güzel olurdu. Fakat ben, mutfak lavabosunun altında sakladığım şişeleri açıp aynı kelimelerin tozunu alıyorum. Yaptığım bu. Sonra yeniden sesler gelmeye başlıyor. Kavuştuğum sessizlikse sadece huzursuz. Tek başına huzursuz. Çünkü kelimeleri her seferinde birilerine veriyorum. Durum bu. Hafıza zayıf. Güçsüz olmam, sabırsız ve ahlâksız olmam beni rezil olmaya mecbur ediyor. Fakat bildiğim şeyler var sanıyordum. Ayaklarımı koyduğum yerden çekmem gerekiyor. Bunu bana ben söylüyorum. Ah! Kibrim beni öldürüyor. Ruhum küçük istirahatgâhında duvarları yumrukluyor. Yaralanmadık yeri kalmamış. Ücra yerlerde bir araya gelmiş iştahsız ve kirli çocuklara takılıyor aklım.
Sayfa 38Kitabı okudu