O zaman eski zamanların aşk hikâyeleri Faust, Werther, Manon Lescaut, Sapho, Romeo ve Jülyet, Otello, Aida gibi ebedi aşk maceraları anlatılırdı. Bunların ruh hallerini özetlemek için kendi kalbinin yardımıyla, söylenilemeyen ruhsal ihtiyaçları onlara yakıştırarak yapılan açıklamalarla saatler geçirilirdi.
Sayfa 192Kitabı okuyor
"Şimdiye kadar lüzumundan fazla sevdim seni, artık bittim. Benim de sevilmeye, el üstünde tutulmaya gereksinimim var şimdi."
Sayfa 193
"Düzelmez şeylerin sonsuz pişmanlığı ne kadar ağır!"
Sayfa 191
"Beni görmeye gel, yalnızlığımı bu kadar duymayayım, kendi kendimden korkuyorum."
Sayfa 168
"Hiçbir şeyin sürekli olmadığı bir gerçek.
İnsan dediğin birleşir, ayrılır.
Öyleyse ne diye birleşmeli?"
Sayfa 127
"Mutsuzluk, mutsuzluğu getirenden daha uzun sürer."
Sayfa 83
"İnsanlar ana babalarını yitirince onlara daha fazla zaman ayırmadıkları için ne kadar pişmanlık duyarlar, bir bilsen..."
Sayfa 69
"Yıllar boyu bir arada yaşamışsınız,yan yana uyumuşsunuz, düşleriniz, terleriniz birbirine karışmış.Her şeyi söylemişsiniz birbirinize, her şeyinizi vermişsiniz. Alışkanlıklar edinmişsiniz, yüzlerinizdeki çizgiler bile benzemeye başlamış. Tepeden tırnağa birbirinize bağlısınız. Tümüyle birbirinize yapışmışsınız kısacası! Sonra birden birbirinizi bırakıyor, birbirinizden kopuyorsunuz. Bunu nasıl yaparlar? Nasıl bulurlar o cesareti? "
Sayfa 33