"𝑯𝒂𝒗𝒂𝒍𝒂𝒓 𝒔𝒐ğ𝒖𝒅𝒖ğ𝒖𝒏𝒅𝒂 𝒊𝒏𝒔𝒂𝒏 𝒈ö𝒍𝒈𝒆 𝒗𝒆𝒓𝒆𝒏 𝒂ğ𝒂ç𝒍𝒂𝒓ı 𝒖𝒏𝒖𝒕𝒖𝒓..."
Sanat, aslında bir rüya olan hayatın rüyasıdır.
Sayfa 37Kitabı okudu
Böylesine güzel bir gökyüzünün altında, bu kadar kötü insan nasıl yaşayabiliyordu...
Hiç kimse benim gibi değildi ve ben de hiç kimse gibi değildim.
Ben tek başımaydım , onlarsa herkes...
Dostoyevski, babasının fakirhanesinde okumanın tadına ve zevkine alıştı. Okumaya sanki mecburmuş gibi sahipti: Şehvetle. Yoksun kalışlarının en dayanılmazı, hapisteyken okuyamamak oldu.
Sayfa 31Kitabı okudu
Gülüş, ruhun hiç şaşmayan aynasıdır..
Yalnız çocuklar kusursuz bir gülüşle
içten gülmesini bilirler
