Aidiyet, birlikte olma çabasıdır, sahiplenme değil...
Sayfa 183Kitabı okudu
Anne-baba çocuğunu yetiştirirken eğer günah ve ahlaksızlık faktörünü, “ Şimdi büyük günaha girdin. “ , “Harama bulaştın.” ,” Cehennemde yanacaksın.” gibi cümlelerle kullanıyorsa ; bu kez ben algısı “günahkar” tanımı üzerine oluşur. Büyüyüp dinini yaşayan, herkesin ahlaklı dindar diye tanımladığı biri olsa da o hep kendini “çok günahkar” hisseder.
Bir tutunma çabası olan aidiyet her insanda dinmek bilmez bir ihtiyaçtır...
Sayfa 47 - Timaş YayınlarıKitabı okudu
Ruhu sağlıklı insanlar hayata olumlu bakar ve çevrelerine de pozitif enerji verirler. Eğer ebeveyn asık suratlı, neşesiz, enerjisiz, keyifsizse, çocuk böyle biriyle sevme sevilme ilişkisi içine giremez.
Unutmayın; eğer çocuğunuz sizin için, “Her şeyimi onunla paylaşabilirim. Beni asla yargılamaz. Çıkış yolu gösterip içtenlikle rehberlik yapar.” diyebiliyorsa, iyi yolda olduğunuzu düşünebilirsiniz.
Çocukla çocuklaşmak; onunla şımartmak, birbirine dil çıkarmak, komiklikler yaparak güldürmek ya da güreşmek, tekmeleşmek değildir.Yetişkinin çocuğun anlayış düzeyine inmesidir.Onun kelime kapasitesine, duygu dünyasına, hayal alemine kendi birikiminden sıyrılarak keyifle ayak uydurmaktır.
Sayfa 152Kitabı okudu