"Bir meyhaneye gittim... İçmeye başladım...Unutuşu sarhoşlukta arayanlar gibi içiyordum...Ama duygularım bulanmıyordu..O gülüş, o tiz, kötü gülüş hala içimdeydi...Bir türlü hafifletemiyordum bu kahrolası gülüşü.."
Sayfa 47Kitabı okudu
Derbeder hiçbir şeyi özlemiyordu.Sadece var olanın sonsuza kadar kalmasını umut ediyordu.
Suç,özellikle yoksul ve ezilen kitleler arasında,sıklıkla son bir özgürlük yeltenişidir.
Ve birbirlerinden dolayı acı çekmeyi öğrendiklerinden,aşkları daha bir tatlı,daha bir insani hale geldi.
Sözcükleri,ölü şeylerin kokusu ile ağırlaşmış tatlı bir hüzne sahipti.
Konuşmuyorlardı,çünkü birbirlerini sessizlik içinde daha iyi anlıyorlardı.