Muhammed ibni Vâsi‘ (Radıyallâhu Anh) şöyle anlatmıştır: “Şeytan insan kılığına girerek mescit yolunda karşıma çıktı ve bana: ‘Ey İbni Vâsi‘! Ne zaman sana bir şey yapmak istesem, seninle aramda bir engel buluyorum, bunun sırrı nedir?’ deyince ona şöyle dedim: ‘(Ben) her sabah:
‘Ey Allâh! Gerçekten Sen bize büyük bir düşman musallat ettin ki ayıplarımızı görmektedir, o ve zürriyeti bizim kendilerini görmediğimiz taraftan bizi görmektedir.
Ey Allâh! Onu rahmetinden ümitsiz bıraktığın gibi, bizden de ümitsiz bırak, ona affından ümit kestirdiğin gibi, bizden de ümit kestir ve onunla cennetinin arasını uzaklaştırdığın gibi bizimle onun arasını uzaklaştır.
Şüphesiz ki gerçekten Sen her şeye hakkıyla gücü yetensin!’ duâsını okurum (onun için sen beni saptırmaya yol bulamazsın)!”
(es-Sefîrî, el-Mecâlisü’l-va‘zıyye, 2/307; el-Ğazâlî, el-İhyâ, 3/37; ed-Deyrabî, el-Mücerrebât, sh:50; Ali ibni Hasen el-‘Attâs, el-Kırtâs, 1/191; el-Gümüşhânevî, Mecmû‘atü’l-ahzâb, Muhyiddîn-i Arabî cildi: 2/606; İbnü Acîbe, el-Bahru’l-medîd, 2/346)