Ruhumu eritip de kalıpta dondurmuşlar; Onu İstanbul diye toprağa kondurmuşlar. İçimde tüten bir şey; hava, renk, eda, iklim; O benim, zaman, mekan aşıp geçmiş sevgilim. Çiçeği altın yaldız, suyu telli pulludur; Ay ve güneş ezelden iki İstanbulludur. Denizle toprak, yalnız onda ermiş visale, Ve kavuşmuş rüyalar, onda, onda misale. İstanbul benim
"Şimdiyi gösteriyor zaman Bursa'da... Mum ışığı ile aydınlanan perdede bir konak tasviri beliriyor. Ahşap, çift kanatlı, büyük bir kapıyla, usulca açılıyor konak. Açılan tarihin sayfaları mı yoksa satırların arasına gizlenmiş bir saklı sevda öyküsü mü, bilmiyorum. Takvimler tutuyor elimden. Her adımda beni sürükleyen bir sihirle perdedeki konağa giriyorum. Şimdi aklımda, geçmiş önümde, gelecek kayıp..."
Reklam
CANIM İSTANBUL Ruhumu eritip de kalıpta dondurmuşlar; Onu İstanbul diye toprağa kondurmuşlar. İçimde tüten birşey; hava, renk, eda, iklim; O benim, zaman, mekan aşıp geçmiş sevgilim. Çiçeği altın yaldız, suyu telli pulludur; Ay ve güneş ezelden iki İstanbulludur. Denizle toprak, yalnız onda ermiş visale, Ve kavuşmuş rüyalar, onda, onda
Bir dua cümlesi geçiriyor kalbinden kalabalıklar içinde yapayalnız bir adam; duasına kim amin diyecek? Bir turna sürüsü geçiyor şehrin üstünden; onları kim farkedecek? Ufukları dünyanın en güzel kızıl tonlarına boyuyor güneş, şiirini kim yazacak? Limanda hafifçe sallanarak uyukluyor bir sandal; resmini kim çizecek? Hayatın sırrını uluorta ifşa ediverse mesela bir bilge; o sırra kim can kulağını verecek? Yolunu kaybetmiş şen şakrak bir nakarat; şarkısını bulmasına kim yardım edecek? Yuvasından düşmüş bir serçe yavrusu; yuvasına kim geri koyacak? Havada asılı duruyor bir feryad; imdada kim koşacak? Ağlar gibi uluyor uzun uzun sokakta terkedilmiş bir köpek; başını kim okşayacak? Bir köşede ömrünü tüketiyor eski bir ahşap konak; içine kim yeniden bir parça hayat koyacak? Hikayenin bir yerinde ayrı düşmüş iki sevgili, aralarını kim bulacak? Nasıl sevebildiğini unutmuş bir gönüle, sevdayı kim hatırlatacak? Kırık kalpler, kırık hayaller, hayrına kim yapıştıracak? *** Gökhan Özcan, Yine Aynı Hikaye
İstanbul
Tarihin gözleri var, surlarda delik delik; Servi, endamlı servi, ahirete perdelik... Bulutta şaha kalkmış Fatih'ten kalma kır at; Pırlantadan kubbeler, belld bir milyar kırat...
CANIM İSTANBUL Ruhumu eritip de kalıpta dondurmuşlar; Onu İstanbul diye toprağa kondurmuşlar. İçimde tüten bir şey; hava, renk, eda, iklim; O benim, zaman, mekan aşıp geçmiş sevgilim. Çiçeği altın yaldız, suyu telli pulludur; Ay ve güneş ezelden iki İstanbulludur. Denizle toprak, yalnız onda ermiş visale, Ve kavuşmuş rüyalar, onda, onda
Reklam
44 öğeden 11 ile 20 arasındakiler gösteriliyor.