OLSAN DA BİR OLMASAN DA
Artık görünmüyor mevsimde hüzün
Bulutlar bir garip rüyaya dalmış
Ufukta güneşi ağlatan yüzün
Bir mültecî gibi tenhâda kalmış
Toprak yandı gülüm; çeşmeler zehir
Şimdi bilsen de bir, bilmesen de bir
Kaç kere çağırdım seni öteden
Turnalar uçurdum gittiğin yere
Bin parça eyledin kalbimi neden
Ruhum bir başına düştü göklere
Bana tebessümle bakıyor
Batarken ufuktan akşam güneşi
Ne sevmeyi biliyoruz
Ne dost olmayı
Beklenti içinde, kıvranıp duruyoruz
Güvenmiyoruz, güvenemiyoruz
İşte bu şüphe de, yaşam kalitemizi düşürüyor,
Neyi niçin istediğimizi çok iyi bilmeden,
İlişkinin: adı konmalı yola düşmeden
Kervan yolda düzülmüyor,
Fakat bütün hayatın üzülüyor
Gece sessizce yanından çıkıp gitse de
Uykunu kaçıracak bir şüphe olmamalı içinde
Bu minvalde kurulan hiç bir ilişki çökmez
Yanan Topraklar
Akşam güneşi çeltik tarlalarının üzerine ölgün ışıklarını döküyordu, tıpkı Kızılırmak’ın bulanık rengi gibi. Birazdan gene esaslı bir gece çökecek, köprülerin üzerini karartan, Alpagut ve Çakır Kıran Dağını sarıp sarmalayan derelerde gecelerin nasıl geçtiğini kimse bilmeyecekti. Kendilerini bekleyen yaşlanma ve çaresizliğin sefaletinde!
Yanan Topraklar
Bir defasında O zamanlar daha lise 1'e gidiyoruz, arka sırada oturan kız..
(ismi neydi yaaa... hah! Aylis)
Dedi: "Emre yarın okula gelmeyelim, okula diye çıkalım Kadıköy'e sinemaya gidelim'
Tabii o zamanlar erkek olarak kendimize olan güvenimiz sıfır, utancımızdan aynaya bile bakmıyoruz.
Yeni-yeni blue çağlarına
artık görünmüyor mevsimde hüzün
bulutlar bir garip rüyaya dalmış
ufukta güneşi ağlatan yüzün
bir mültecî gibi tenhâda kalmış