Ocak ayının başında 
Ayşe Ümit Karabacak'ın 30 gün yazı planına başlamaya karar vermiştim ama her gün yazmak yerine aklıma geldikçe yazıyordum. Üçüncü planın sadece ilk gününü yazmışım ve bugün ikinci günden devam etmeye, "Geçtiğimiz yıl hayattan en iyi öğrendiğin şey." kısmını yazmaya karar verdim.
Bu yazıyı geçen yıldan öğrendiğim
Yalnızca çıkarım sandıklarımı düşünüyorum. Hayatını idame ettirebilmek için bir çift göze muhtaç olanların aslında tek ihtiyaçları biraz gurur biraz da ihtiras. Apartman boşluğu bir de.. Asılacak umutlarla..
Anladığım kadarıyla psikolojik savaşların bir galibi yok ve her iki taraf da ne için savaşım verdiğinin farkında değil. Bu sadece ruhlarımızı doyurmak için uğraştığımız vasat anlardan biri. Anlam veremediğin her olguyla konuşmayı denemen midir yansıması bilinçaltının yoksa birinin çıkıp gelmesini üstelik bütün karanlığı soğurup elleriyle sana bir gelecek doğurması mı gece boyu. Neyse bunların bir önemi yok.
Apartman boşluğu-ev hoşluğu
Çok güzel kadınlar var 4 duvar arasında betonlaşan.. 🧱
Tuğla gibi, demir gibi, taş gibi, heykel gibi🗿🗽🪆
Şiir gibi şiir (Uluma) -bazı şeyler bir yerde zevk meselesi tabi-
Howl (Uluma) – Allen Ginsberg
Carl Solomon
İçin
Gitmenin ekseriyetle iki yönü vardır. Biri neşe, umut, heyecan taşır öteki daima keder. Mevsim Yenice bir başka öyküsünde tam da bundan bahseder: "Nereye gideceğini sormuyorum. Çünkü ikimiz de biliyoruz; gitmek gitmektir, neresi olduğunun önemi yok." Bazen sadece gitmek gerekir sevgili okur. Önemi yoktur varılacak yerin, giden için de